mobile.ir - مرجع موبایل ایران

سامسونگ یکی از معدود برندهای ارائه کننده اسمارت‌فون‌‌های اندرویدی ست که سایز صفحه‌نمایش پرچمداران اصلی خود در طی سال‌های اخیر را بدون تغییر در عدد 5.1 اینچ ثابت نگه داشته است؛ این البته طبیعتا بزرگ‌ترین سایز صفحه‌نمایش قابل دسترس در مجموعه اسمارت‌فون‌های این برند نیست و برای کاربران علاقه‌مند به دیوایس‌های مدرن بزرگ‌تر مدل‌های دیگری از خانواده Note‌ و edge در دسترس قرار گرفته‌‌اند. یکسان بودن اندازه صفحه‌نمایش در Galaxy S6 ،Galaxy S5 و Galaxy S7 در شرایطی صورت می‌پذیرد که برخی دیگر رقبا در همین فاصله پرچمداران خود را تنها در سایزهای بسیار بزرگ‌تر و فراتر از 5.5 اینچ ارائه داده و در نگاه اول برتری مشهودی بر پرچمداران سه‌گانه سامسونگ ارائه می‌کنند.

اما صفحه‌نمایش بزرگ‌تر با وجود ارائه فضای بیشتر همیشه نیز نمی‌‌تواند به‌عنوان یک مزیت مهم و تعیین‌‌کننده محسوب شود چرا که اغلب با گذر از یک سایز مشخص و با کاسته شدن از ارگونومی دستگاه، ‌شرایط برای نامطلوب تلقی کردن یک گوشی موبایل به‌خصوص از سوی کاربران با دست‌های کوچک‌تر کاملا فراهم می‌شود. بدین‌ترتیب اغلب برندهای مهم تولید‌کننده اسمارت‌فون از سایز بهینه و تثبیت شده‌‌ای برای پرچمداران خود در سال 2016 بهره گرفته‌اند که به عنوان نمونه در محصولات سونی برابر 5 اینچ، در سامسونگ برابر 5.1 اینچ، در اچ‌تی‌سی 5.2 اینچ و در نهایت در ال‌جی 5.3 اینچ است. در سبد کالای تمامی این برندها به محصولات دیگری با سایز صفحه‌نمایش فراتر از اندازه بهینه نیز می‌توان اشاره کرد اما ترجیح شرکت‌های سازنده در سال 2016 (همانطور که در رویکرد اخیر این چهار برند می‌توان مشاهد کرد) به استفاده از سایز بهینه صفحه‌نمایش برای پرچمداران اصلی آنها تعلق گرفته است.

سامسونگ از سویی دیگر با حفظ سایز صفحه‌نمایش پرچمداران Galaxy S از سال 2014 به این سو تا حدود زیادی به تجربه موفق اپل نیز در این مورد نزدیک شده‌ است؛ اپل در طی 9 سال تولید اسمارت‌فون (از سال 2007 تا 2015) و ارائه 13 آیفون مختلف به بازار تنها 3 بار اقدام به افزایش سایز گوشی خود کرد. تلاش برای راضی ‌نگه‌داشتن کاربران علاقه‌مند به صفحه‌نمایش‌های بزرگ‌تر (ضمن حفظ مدل‌های کلاسیک) با ارائه مدل‌های پلاس در مجموعه آیفون نیز تا حدود زیادی به رویکرد سامسونگ در ارائه مدل‌های بزرگ‌تر سری Note و edge در طی سال‌های اخیر شباهت دارد.

بدین‌ترتیب با حفظ اندازه بهینه صفحه‌نمایش در طی یک سال و ارتقا مشخصات پرچمداران شرایط مناسبی برای حفظ مشتریان و کاربران وفادار از یک سو و نمایش توانمندی‌های برند در بهبود یک مدل بدون نیاز به تغییر اندازه‌ صفحه‌نمایش فراهم می‌آید. سامسونگ گلکسی S7 به عنوان نمونه‌ای برجسته در این زمینه نه‌تنها تغییری در اندازه و وضوح صفحه‌نمایش صورت نداده بلکه در طراحی نیز شباهت‌هایی را با پرچمدار سال گذشته ارائه می‌کند. نزدیک بودن طراحی S7 و S6 البته انتقادهایی را نیز به این مجموعه وارد کرده است. نسخه 32 گیگابایتی Global تک سیم‌کارت اسمارت‌فون Samsung Galaxy S7 با نام دقیق G930F موضوع بررسی این نوبت است.

جعبه محتویات

گلکسی S7 همانند همزاد خود S7 edge با جعبه‌ای مشکی بدون تصویری از گوشی ارائه می‌شود. محتویات این جعبه نیز با تفاوتی همراه نبوده و بجز خود گوشی به شارژر، هدست سیمی، کابل USB و البته تبدیل کوچک microUSB به USB روبرو می‌شویم. این تبدیل برای انتقال فایل مابین دو گوشی و تبادل دیتا با قابلیت OTG کاربرد دارد.

هدست سیمی دستگاه چون گذشته درون یک جعبه شفاف کوچک قرار گرفته که از لحاظ طراحی به EarPodهای اپل شباهت دارد و از لحاظ کیفیت و بلندی صدا نیز در مقایسه با دیگر هدست‌های ارائه شده همراه گوشی‌های موبایل امتیاز نسبتا بالایی را کسب می‌کند.

شارژ گوشی که عبارت Fast Charging روی آن دیده می‌شود دارای خروجی 10 وات (2 ولت و 5 آمپر) در حالت عادی و 15 وات (9 ولت و 1.67 آمپر) در هنگام شارژ سریع است. در منوهای دستگاه گزینه‌ای برای فعال کردن شارژ سریع گوشی در نظر گرفته شده است. طبق معمول در مورد این شارژر و توانایی آن در شارژ دستگاه در ادامه در بخش باتری بیشتر سخن می‌گوییم.

طراحی ظاهری

به جز کوچک‌تر شدن سایز پنل همه چیز در نگاه اول به آنچه از گلکسی S7 edge‌ دیده‌ایم شباهت دارد. خمیده نبودن صفحه‌نمایش و کوچک‌تر بودن گلکسی S7 استفاده و در دست‌گیری آن را به میزان زیادی تسهیل کرده و ترکیب شیشه و فلز در کنار وزن نسبتا بالای دستگاه نشانه‌های روشنی مبنی بر پیشرفته بودن این مدل ارائه می‌دهند.

طراحیS7 در مقایسه با Galaxy S6 با یک تفاوت بزرگ و تعیین‌کننده همراه است که امکان تفکیک آسان این دو مدل را فراهم می‌آورد. این تفاوت را در بخش پشتی دستگاه می‌توان جست‌وجو کرد جایی‌که Galaxy S6 به سبک معمول از طراحی تخت و بدون خمیدگی در کنار‌های کاور پشتی استفاده کرده اما در گلکسی S7 در ترکیبی مشابه با S7 edge کناره چپ و راست پشت دستگاه کاملا به سمت بخش رویی گوشی خمیده شده و حس بسیار متفاوتی را نسبت به مدل سال گذشته ایجاد می‌کنند. این خمیدگی بر نازک‌تر به نظر رسیدن گوشی در کناره‌ها نیز تاثیر مثبتی داشته و با وجود نزدیک به 1 میلیمتر ضخامت بیشتر S7 نسبت به S6 این اختلاف در عمل چندان به چشم نمی‌آید.

سایر المان‌های طراحی گوشی همچون کلیدها و کنترلرهای جانبی، جایگاه اسلات سیم‌کارت و حافظه و محل دوربین‌ها تفاوتی با Galaxy S7 edge ‌ندارد و از این بابت به نکته خاصی در این زمینه نمی‌توان اشاره کرد. بدنه براق گوشی مثل گذشته کامل جاذب اثر انگشت است و حتی در نسخه‌های روشن‌تر حتی نمونه طلایی در اختیار ما نیز این اثرات انگشت به وضوح قابل مشاهده است.

از طراحی S7 به دلیل سایز مناسب صفحه‌نمایش و ابعاد منطقی‌ گوشی می‌توان به میزان زیادی رضایت داشت و هرچند بدنه شیشه‌ای دستگاه در هر دو بخش رویی و پشتی هنگام افتادن روی زمین آسیب‌پذیر به نظر می‌رسند و اثرات انگشت نیز در کسری از ثانیه در جای‌جای گوشی دیده می‌شوند اما در سوی دیگر نبود کناره‌های خمیده صفحه‌نمایش به سبک S7 edge، مجهز شدن به یک فریم فلزی مستحکم و حذف تقریبی برآمدگی لنز دوربین در بخش پشتی شرایط را برای رضایت داشتن از این ترکیب کاملا فراهم می‌کند.

ابعاد و وزن

گلکسی S7 دارای ابعاد 7.9×69.6×142.4 میلیمتر است که در مقایسه با Galaxy S6 سال گذشته با صفحه‌نمایش یکسان، 1 میلیمتر در طول و نزدیک به 1 میلیمتر در عرض با کاهش روبرو شده است. این کاهش ابعاد در ضخامت گوشی ادامه نیافته و در حدود 1.1 میلیمتر ضخامت بیشتری در این مدل به چشم می‌خورد. این افزایش نسبتا نامحسوس ضخامت نه‌تنها بیرون‌زدگی مشهود لنز دوربین گلکسی S6 در بخش پشتی را به خوبی جبران کرده است بلکه فضای بیشتری را برای جایگری یک باتری حجیم‌تر در اختیار طراحان دستگاه قرار داده است. Galaxy S7 گوشی کاملا سنگین‌تری نیز نسبت به گذشته محسوب می‌شود و با 152 گرم نزدیک به 14 گرم از Galaxy S6 و 7 گرم از Galaxy S5 وزن بیشتری را نشان می‌دهد.

صفحه‌نمایش

گلکسی S7 همانطور که در ابتدا نیز اشاره شد ظاهرا از صفحه‌‌نمایش یکسانی در مقایسه با گلکسی S6 سال گذشته بهره می‌برد. تغییر نکردن اندازه 5.1 اینچی و رزولوشن QHD در کنار فناوری ساخت Super AMOLED شباهت‌های این دو پنل را کامل می‌کنند.

در تست عملی این صفحه‌نمایش طبق انتظار از یک پنل OLED با کنتراست بی‌نظیر، مشکی فوق‌العاده و رنگ‌های اشباع شده جذابی روبرو می‌شویم که با وجود آنکه از واقعیت نسبتا به دور هستند اما از نگاه بسیاری از کاربران تجربه خوشایندی را از یک صفحه‌نمایش موبایلی ارائه می‌کنند.

زاویه دید این پنل و روشنایی آن نیز مناسب ارزیابی می‌شوند و مثل دیگر پنل‌های AMOLED سال‌های اخیر سامسونگ، روشنایی پنل هنگام قرارگیری دستگاه زیر نور مستقیم خورشید به شرط تنظیم روی حالت Auto از حداکثر روشنایی عادی پنل فراتر رفته و شرایط مناسبی را برای دیدن محتوای پنل در این حالت به‌وجود می‌آورد. در کل نمی‌توان گلکسی S7 را در دست گرفت و از صفحه‌نمایش با کیفیت آن سخن نگفت.

شیشه روی صفحه‌نمایش از نوع Gorilla Glass 4.0 است که کناره‌های نیمه‌گرد آن در حاشیه‌های دستگاه حس خوشایندی را در زیر دست ایجاد می‌کنند.

گزینه همواره روشن صفحه‌نمایش (Always On Display)

یک نکته جدید در مورد این صفحه‌نمایش حالت همواره روشن، Always On Display یا AOD است در این ویژگی برخی اطلاعات مهم نظیر زمان، تاریخ و نوتیفیکیشن برنامه‌ها که کاربران تنها برای دیدن آنها ده‌ها بار در طی روز اقدام به روشن کردن صفحه‌نمایش گوشی می‌کنند به صورت دائم روی پنل بدون روشن شدن کل صفحه‌نمایش قرار می‌گیرد. این ویژگی با اینکه در نگاه اول به ضرر باتری دستگاه به نظر می‌رسد اما در عمل به دلیل آنکه نیازی به روشن کردن صفحه‌نمایش در طی روز برای چندین و چند بار وجود ندارد می‌تواند به نفع باتری نیز تمام شود.

AMOLED بودن صفحه‌نمایش سری S7 اجرای این قابلیت را برای سامسونگ به امر آسانی بدل کرده است چرا که در فناوری AMOLED، پیکسل‌های مشکی در حقیقت پیکسل‌های خاموش شده هستند (علت بی‌نهایت‌بودن کنتراست پنل‌های AMOLED) و همین موضوع به مصرف پایین‌ انرژی منجر می‌شود. البته این معنای مصرف نشدن هیچ انرژی در این حالت نیست و در حقیقت مدار درایور صفحه‌نمایش (Display Driver IC یا به اختصار DDI) و پروسسور موبایلی همچنان فعال بوده و مصرف انرژی در آنها ادامه دارد. برای کاهش هرچه بیشتر مصرف انرژی در این حالت به گفته شرکت سازنده مصرف انرژی در حالت Sleep به یک پنجم میزان آن در گذشته تنزل یافته و حتی در مقایسه با نسل قبلی و حالت ساعت (Night Clock) که تنها کناره دستگاه را برای نمایش ساعت روشن می‌‌کرد نیز مصرف انرژی به نصف کاهش پیدا کرده است. بدین‌ترتیب امکان تفکیک وضعیت کارکرد مدار صفحه‌نمایش در حالت عادی و هنگام قرارگیری در حالت همواره روشن برای دستگاه مهیا شده و روی کاغذ شرایط برای مصرف بهینه انرژی در این وضعیت فراهم است.

Always On Display در حالت عادی تنها از 8 رنگ برای به نمایش درآوردن اطلاعات ساده‌ای نظیر زمان و تاریخ استفاده می‌کند اما در صورت تغییر رنگ پس زمینه و نیاز کاربران در به نمایش‌ در آوردن اطلاعات بیشتر،‌ تعداد رنگ‌ها به 16 میلیون ارتقا یافته و طبیعتا مصرف انرژی نیز افزایش پیدا می‌کند. در تست عملی در یک ساعت با قرار دادن تصویر پس‌زمینه رنگی روی گوشی میزان مصرف انرژی در طی 3 ساعت برابر 2 درصد بود که به روشنی به مصرف بسیار پایین این فناوری اشاره دارد. یک نکته جالب توجه در مورد حالت AOD کارکرد همزمان آن با سنسورهای مختلف دستگاه از جمله سنسور نزدیکی (Proximity Sensor)،‌ حسگر نور و شتاب‌سنج است. از جمله کاربردهای این همکاری با سنسورها، غیر فعال کردن Always On Display در زمانی‌ست که به دلیلی همچون قرار گرفتن دستگاه در جیب کاربر عملا نمی‌تواند صفحه‌نمایش گوشی را ببیند. این سنسورها همچنین به تنظیم روشنایی صفحه در این وضعیت در حالت‌های نوری مختلف نیز کمک می‌کند. ویژگی AOD از طریق منوی Display در تنظیمات گوشی قابل غیر فعال کردن است و با کاهش ظرفیت باتری به 5 درصد نیز به صورت خودکار غیر فعال می‌شود.

زیر صفحه‌نمایش دکمه‌های لمسی back و recent‌ در دو سوی کلید Home فشاری مرکزی قرار گرفته که طبق معمول حسگر اثر انگشت نیز روی این دکمه تعبیه شده است. در بالا نیز به دوربین 5 مگاپیکسلی دوم و دو حسگر تنظیم نور و Proximity (برای خاموش کردن صفحه‌نمایش هنگام نزدیک کردن گوشی به صورت در حین تماس) همراه با اسپیکر تماس و نشان سامسونگ دیده می‌شوند.

حسگر اثر انگشت

دکمه Home همچنان محل حسگر اثر انگشت دستگاه است که در عمل تنها برای انگشت شست، ارگونومی مناسبی دارد و قرار دادن سایر انگشت‌ها روی آن برای بازگشایی صفحه به آسانی اسمارت‌فون‌هایی که این سنسور را در کناره یا پشت گوشی قرار داده‌اند نیست.

این سنسور همچنان برای فعال شدن نیاز به روشن کردن صفحه‌نمایش دارد که با وجود آنکه نسبت به نمونه‌‌های همواره فعال (که امکان بازگشایی صفحه حتی در هنگام خاموش بودن پنل را نیز دارد) سرعت کمتری را ارائه می‌دهد اما از سوی دیگر مشکلات برخورد تصادفی دست با سنسور و ایجاد ویبره‌های ناخواسته هنگام قرارگیری گوشی در جیب در آن وجود ندارد. سرعت و دقت بازگشایی صفحه‌نمایش در این سنسور در سطح بسیار بالایی قرار دارد و عملیات ثبت یک اثر انگشت جدید در آن نیز بسیار سریع و بدون مشکل صورت می‌پذیرد.

یک نکته منفی دیگر در مورد دکمه Home زیر صفحه‌نمایش در گلکسی S7 که پیش از این نمونه آن را در گلکسی S7 edge و خانواده S6 نیز دیده بودیم ساییدگی و رنگ‌رفتگی این دکمه پس از مدت نچندان طولانی استفاده است که در تصویر زیر به خوبی می‌توان آن را مشاهده کرد.

اجزای جانبی

در کناره سمت چپ به دکمه‌های تفکیک شده تغییر صدا بر می‌خوریم که به دلیل ارتفاع کوچک‌تر دستگاه، دسترسی نسبتا بهتری را در مقایسه با Galaxy S7 edge ارائه می‌کنند.

کناره سمت راست تنها به دکمه Power‌ تعلق دارد که علاوه بر وظیفه اصلی آن، در ترکیب با دکمه Home زیر صفحه‌نمایش برای برداشت اسکرین‌شات نیز کاربرد دارد.

در پایین محل پورت microUSB اتصالات سیمی، تک اسپیکر اصلی، میکروفون تماس و جک 3.5 میلیمتری هدست است که تغییری نسبت به S7 edge نداشته‌اند. استفاده نکردن از پورت USB Type-C یکی از اصلی‌ترین انتقادهای وارد بر سامسونگ در هر دو مدل S7 و S7 edge‌ است.

در در نهایت در بالای گوشی نیز به میکروفون دوم و محل جایگذاری سیم‌کارت و کارت حافظه بر می‌خوریم. در نسخه دو سیم‌کارت گوشی کاربران باید از بین سیم‌کارت دوم یا کارت حافظه جانبی بدلیل مشترک بودن فضا یکی را انتخاب کنند.

بخش پشتی

در صورت استفاده از گلکسی S6 اولین نکته‌ای که پس از مشاهده بخش پشتی Galaxy S7 به چشم می‌آید برآمدگی بسیار کمتر لنز دوربین در این قسمت است.

این مهم که با ماژول جدید دوربین از یک سو و افزایش نزدیک به 1 میلمتری ضخامت دستگاه از سوی دیگر ممکن شده ضمن ایجاد ظاهری خوشایندتر برای این قسمت، مشکل گوشی‌های قبلی این کلاس یعنی قرار نگرفتن به طور کامل روی میز را نیز به دست فراموشی سپرده است.

سنسور ضربان قلب و تک فلش LED این بخش همچنان در سمت راست لنز قرار داشته و تغییری در آنها دیده نمی‌شود.

دوربین اصلی

کاهش رزولوشن دوربین نسبت به مدل‌های سال گذشته از 16 به 12 مگاپیکسل در Galaxy S7 و Galaxy S7 edge‌ در نگاه اول می‌تواند برای بسیاری از کاربران سوال‌برانگیر به نظر می‌رسد دوربین 12 مگاپیکسلی جدید سامسونگ نه‌تنها از کیفیت بسیار بالاتری نسبت به سلف خود برخوردار است بلکه در زمینه سرعت و دقت فوکوس نیز حرف‌های فراوانی برای گفتن خواهد داشت. سایز سنسور در این دوربین بدون تغییر نسبت به گذشته همچنان 1/2.6 اینچ است اما ارتقا سایز پیکسل‌های تصویر به 1.4 میکرون (در مقابل 1.12 میکرون در سری Galaxy S6) و استفاده از دیافراگم گشوده‌تر f/1.7 (در مقابل f/1.9 در سری Galaxy S6) از همین ابتدا انتظار دریافت نور بیشتر و نویز کمتری را در این دوربین ایجاد می‌کند. دوربین 12 مگاپیکسلی حاضر درGalaxy S7 برخلاف خانواده S6 به صورت پیش‌فرض به صورت واید نبوده و حداکثر وضوح آن یعنی 3024×4032 پیکسل یا همان 12 مگاپیکسل در نسبت تصویر 4:3 به دست می‌آید. بالاترین وضوح تصویر این دوربین در نسبت واید 16:9 برابر 2268×4032 پیکسل یا 9.1 مگاپیکسل است. تغییرات در دوربین جدید خانواده Galaxy S7 اما در این نقطه متوقف نمی‌شود و به کارگیری فناوری بسیار جذاب دیگر به نام Dual Pixel در آن‌ کلاس کاملا تازه‌ای را برای دوربین‌های موبایلی می‌گشاید.

اتوفوکوس تشخیص فاز (Phase detecion Autofocus)

برای آشنایی بهتر با قابلیت Dual Pixel بهتر است ابتدا نگاه کوتاهی داشته باشیم به فناوری اتوفوکوس و چگونگی کارکرد آن در یک دوربین حرفه‌ای DSLR. سیستم اصلی تشخیص فوکوس در دوربین‌های حرفه‌ای DSLR با فناوری ویژه‌ای به نام تشخیص فاز یاPhase detection Autofocus صورت می‌پذیرد. همانطور که در تصویر زیر مشاهده می‌شود در یک دوربین DSLR نور با گذر از مجموعه لنزها ابتدا به آینه نسبتا شفافی که با زاویه 45 درجه قرار گرفته و آینه اصلی نام دارد (مشخص شده با شماره 2 در تصویر) برخورد می‌‌کند بخش بزرگی از نور برخورد کننده به این آینه به بالا و به سمت آینه یا منشور (Pentamirror یا Pentaprism) بالایی (شماره 8) برخورد کرده و این آینه یا منشور نور را به گونه‌ای مجدد بازتاب می‌دهد که تصویر به صورت صاف و واقعی از چشمی دوربین (شماره 9) قابل مشاهده خواهد بود. در این میان اندکی از نوری که در ابتدا به آینه اصلی برخورد کرده بوده از آن عبور می‌کند و به آینه دوم (شماره 3) برخورد کرده و در آنجا با شکسته شدن نور پرتوهای آن به سمت سنسورهای اتوفوکوس تشخیص فاز یا Phase detection (شماره 7) حرکت می‌کنند.

در این قسمت به ازای هر نقطه فوکوس (که در دوربین‌های DSLR متعدد هستند) دو سنسور در نظر گرفته شده که هریک از این سنسورها همانطور که در تصویر زیر مشخص است نور یک قسمت از لنز (بالا و پایین) را دریافت می‌کنند در این هنگام وقتی نور به این دو سنسور می‌رسد در صورتی که سوژه فوکوس باشد اشعه‌های نور خارج شده از دو سمت انتهایی لنز درست در مرکز هریک از سنسورها به هم رسیده و متمرکز می‌شوند و هر دو سنسور تصویر یکسانی را خواهند دید اما اگر سوژه فوکوس نباشد اشعه‌های نور دیگر به هم نرسیده و متمرکز نیستند. در تصویر زیر این ایده را می‌توان مشاهده کرد جایی‌که در تصویر اول سوژه بسیار نزدیک است در تصویر دوم سوژه در نقطه فوکوس دقیق قرار دارد در تصویر سوم سوژه دورتر قرار گرفته و در نهایت در تصویر چهارم سوژه بسیار دور است. از اختلاف محل تجمع اشعه نور (اصطلاحا اختلاف فاز) شکل گرفته در این حالت می‌توان برای تنظیم دقیق فوکوس استفاده کرد که این عمل در دوربین‌های DSLR و دیگر دوربین‌های مجهز به این ویژگی (از جمله دوربین‌های موبایلی) با حرکت لنزها به صورت خودکار صورت می‌پذیرد و با ظاهر شدن علامت سبز رنگ روی چشمی دوربین دوربین آماده عکاسی از سوژه در فوکوس قرار گرفته می‌شود.

علاوه بر سیستم اتوفوکوس تشخیص فاز فناوری دیگر نیز برای اتوفوکوس به نام Contrast detction یا تشخیص کنتراست در دوربین‌های DSLR (عمدتا هنگام استفاده از Live View و صفحه‌نمایش دوربین به جای چشمی) و دوربین‌های موبایلی به کار گرفته می‌شود در این سیستم که از سرعت و دقت کمتری نسبت به Phase detection برخوردار است از تحلیل داده‌های رنگی و تصویری برای به دست آوردن فوکوس در سنسور اصلی استفاده می‌شود.

Dual Pixel

فناوری تشخیص فاز مدتی‌ست در دوربین‌های موبایلی نیز به کار گرفته می‌شود البته تا قبل از معرفی سری Galaxy S7 حتی پیشرفته‌ترین دوربین‌های موبایلی مجهز به فناوری Phase detection نیز از فوکوس ترکیبی یا هایبریدی بهره می‌بردند به این معنا که از مزایای هر دو فناوری فوکوس تشخیص فاز و تشخیص کنتراست به صورت ترکیبی استفاده شده و بدین‌ترتیب سرعت و دقت به نسبت بالایی نسبت به گذشته به دست می‌آمد. در خانواده S7‌ اما این شیوه به کل تغییر کرده است.

در دوربین‌های موبایلی با محدودیت بسیار زیاد فضا در مقایسه با یک DSLR حجیم، سنسورهای دوگانه منتسب به هر نقطه فوکوس که در بالا از آنها سخن گفتیم جای خود را به 2 فتودیود کوچک روی پیکسل‌های اتوفوکوس داده‌اند. نگفته پیداست که پیکسل‌هایی که دارای این فتودیودها هستند از اهمیتی حیاتی در برداشت تصویر برخوردارند تا جایی‌که شرکت اپل در زمان معرفی iPhone 6 در سال 2014 از آنها با عنوان Focus Pixels یاد کرد. این پیکسل‌ها که در بهترین حالت کمتر از 10 درصد کل پیکسل‌های سنسور را تشکیل می‌دهند به شیوه متناسبی در کل سطح سنسور پخش شده و سرعت فوکوس را افزایش می‌دهند.

در فناوری Dual Pixel حاضر در هر دو مدل Galaxy S7 و Galaxy S7 edge فتودیودهای تشخیص فاز نه فقط در 10 درصد پیکسل‌ها، بلکه در تمامی پیکسل‌های سنسور جای گرفته‌اند و بدین‌ترتیب سرعت و دقت فوکوس در دوربین‌ اصلی این دو مدل حداقل روی کاغذ در سطحی غیر قابل مقایسه با دیگر دوربین‌های موبایلی حتی پیشرفته‌ترین نمونه‌ها قرار دارد. همانطور که در ابتدا اشاره شد این فناوری نکته جدیدی به حساب نمی‌آید و دوربین‌های پیشرفته DSLR و نمونه‌های Mirrorless یا بدون آینه مدت‌‌هاست که از آن بهره می‌برند اما انتقال این فناوری پیشرفته به دوربین‌های موبایلی امری بسیار جدید و انقلابی محسوب می‌شود.

دوربین اصلی Galaxy S7 در عمل از سرعت بسیار بالایی در فوکوس برخوردار بوده و در محیط‌های با نور کمتر نیز انتقال فوکوس از یک سوژه به دیگری با سرعت قابل توجه‌‌ای انجام می‌پذیرد.

رابط کاربری دوربین

ظاهر منویی و رابط کاربری دوربین در Galaxy S7 تقریبا به طور کامل به آنچه پیش از این در Galaxy S6 edge+ دیده بودیم شباهت دارد و در اینجا و آنجا برخی تغییرات کوچک نیز قابل مشاهده هستند. در ستون سمت راست آخرین عکس گرفته شده، دو شاتر جداگانه برای گرفتن عکس و آغاز فیلم‌برداری، دکمه سوئیچ بین دو دوربین و گزینه MODE قرار دارد که به جز تغییراتی در ظاهر آیکون‌ها تفاوتی با گذشته ندارند.

در بخش MODE در حالت پیش‌فرض 10 گزینه مختلف شامل عکاسی اتوماتیک و Pro، گزینه Selective focus (تغییر فوکوس پس از برداشت عکس برای سوژه‌های نزدیک‌)، برداشت پانوراما، کلاژ ویدئویی (گرفتن 4 ویدئوی 6 ثانیه‌ای و نمایش در یک قاب)، Live broadcast (استریم مستقیم ویدئو روی یوتیوب)، برداشت اسلوموشن، Virtual shot (ایجاد حالتی سه بعدی با حرکت دادن دوربین حول سوژه)، عکاسی از غذا و در نهایت Hyperlapse (فیلم‌برداری با دور تند) می‌شود و تنها تغییر نسبت به S6 edge+ به عوض شدن نام Fast motion به Hyperlapse و انتقال گزینه Download از پایین به سطر بالایی است. در بالای صفحه علاوه بر Downoload‌ و Info گزینه جدیدی به نام More نیز در نظر گرفته شده که در آن علاوه بر امکان ادیت کردن و تغییر جایگاه آیکون‌های این قسمت می‌توان هریک از این میانبرها را به صورت مستقیم به صفحه Home نیز اضافه کرد.

با لمس گزینه Download این بخش امکان افزودن آیکون‌های دیگری به این بخش وجود دارد که از آن جمله می‌توان به Dual Camera یا عکاسی و فیلم‌برداری همزمان با استفاده از هر دو دوربین اشاره کرد. در این حالت در بخش فیلم‌برداری حداکثر می‌توان تا 5 دقیقه با هر دو دوربین به برداشت ویدئو پرداخت.

عکاسی در مد Pro تغییری نسبت به گذشته نداشته و همچنان می‌توان سرعت شاتر را از 10 ثانیه تا 1/24,000 ثانیه تغییر داد و فوکوس را نیز به صورت دستی تعیین کرد. گزینه‌های دیگری نیز همچون تغییر ISO (از 100 تا 800)، تغییر نورگیری و وایت‌بالانس در این بخش دیده می‌شوند که از اهمیت به نسبت پایین‌تری نسبت به سرعت شاتر و تنظیم دستی فوکوس برخوردارند.

گزینه‌های ستون سمت چپ رابط کاربری با قرار دادن گوشی روی حالت Pro با تغییر روبرو شده و اینک علاوه بر Metering modes که در مدل‌های پیشین نیز دیده می‌شد حالا گزینه تازه‌ای برای تغییر حالت اتوفوکوس از مرکز تصویر به Multi AF یا نقاط فوکوس خودکار متعدد در این بخش در نظر گرفته شده است.

در بخش تنظیمات دوربین که با لمس آیکون چرخ‌دنده در گوشه پایین سمت چپ تصویر در دسترس قرار دارند امکان تغییر رزولوشن عکاسی، فعال کردن گزینه اتوفوکوس دنبال‌کننده یا Tracking AF (غیر فعال در رزولوشن‌های UHD، QHD و فول اچ‌دی با 60 فریم در ثانیه)، لرزه‌گیر دیجیتال دست (غیر فعال در وضوح UHD)، امکان برداشت تصویر با گفتن کلمه‌ای مشخص، تغییر وظیفه دکمه‌های ولوم نسبت به گذشته و فعال کردن گزینه عکاسی در حالت RAW با فرمت DNG (تنها در مد Pro) تغییری نسبت به گذشته نداشته‌اند اما در این میان یک گزینه تازه به نام Motion photo دیده می‌شود که با فعال کردن آن ویدئوی کوچکی قبل از گرفتن هر عکس ایجاد خواهد شد. این قابلیت را می‌توان با Live Photo آیفون برابر دانست.

تصویر نخست برداشت شده با این دوربین را یک سوژه ماکرو یا از فاصله نزدیک انتخاب می‌کنیم که گلکسی S7 سرعت و دقت بسیار مناسبی را در حین فوکوس نشان می‌دهد. این دو تصویر که در حالت اتوماتیک برداشت شده‌اند به خوبی سوژه را از پس زمینه جدا کرده و بوکه فوق‌العاده‌ای را به آن بخشیده‌اند. در زمینه دقت رنگ نیز می‌توان از این دوربین رضایت داشت.

در حالت اتوماتیک بدون HDR - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در حالت اتوماتیک همراه با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر در حالت اتوماتیک بدون HDR

در دیگر برداشت‌های این دوربین همچنان با جزئیات بالا، کنترل نویز و دقت رنگ روبرو هستیم و حتی در برش 100 درصد تصاویر نیز جزئیات مناسب تصویر به وضوح مشخص خواهد بود.

در حالت اتوماتیک همراه با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

در نهایت در تصویر آخر قابلیت HDR دوربین را به چالش کشیدیم که در این زمینه نیز شرایط برای مثبت قلمداد کردن این تجربه کاملا فراهم است.

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر در حالت اتوماتیک با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

فیلم‌برداری این دوربین حداکثر در وضوح 2160p یا UHD انجام می‌شود و در این میان رزولوشن‌های پایین‌تر 1440p یا QHD، فول اچ‌دی در هر دو حالت 30 و 60 فریم در ثانیه، 720p و VGA و وضوح 1440×1440 پیکسل نیز در دسترس قرار دارند. اولین نکته قابل ذکر در مورد بخش فیلم‌برداری این دوربین زوم شدن تصویر به محض لمس دکمه record است که در صورتی که سوژه اصلی در کناره‌های قاب تصویر حضور داشته باشد منجر به خارج شدن آن از کادر می‌شود. این اتفاق در هر سه رزولوشن‌ 1080/60p ،1080/30p و QHD رخ می‌دهد اما در وضوح 4K یا UHD هیچ برش و زوم شدنی در تصویر دیده نمی‌شود. تصویر زیر به خوبی این اتفاق را توضیح می‌دهد.

کادر تصویر قبل از لمس دکمه ریکورد

کادر تصویر پس از لمس دکمه ریکورد

بیت‌ریت تصویر در وضوح UHD یا 4K به حوالی 48Mbps می‌رسد که این میزان در رزولوشن‌های 1080/60p ،QHD و 1080/30p‌ به ترتیب به 27Mbps ،24Mbps و 16Mbps تغییر پیدا می‌کند. در تمامی این حالت‌ها بیت‌ریت صوتی تقریبا بدون تغییر در حوالی 250Kbps‌ به صورت دو کاناله باقی می‌ماند. سطح جزئیات در حالت UHD بسیار بالاست و با وجودی که رنگ‌ها اندکی به سردی گرایش پیدا می‌کنند اما به راحتی می‌توان آن را با بهترین‌های این رده مقایسه کرد. در وضوح 1080/60p تصویر روان‌تری در دسترس قرار می‌گیرد که با وجود کاسته شدن از جزئیات آن نسبت به حالت 4K همچنان با کیفیت به نظر می‌رسد. به جز 1080/60p در هر سه وضوح دیگر می‌توان حین برداشت ویدئو با حداکثر وضوح (9.1 مگاپیکسل) عکاسی کرد. کیفیت ویدئوهای این دوربین در زمینه کنتراست و رنگ نسبت به تصاویر آن به ظاهر در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گیرد اما این به معنای بی‌کیفیت بودن این ویدئوها نخواهد بود.

دوربین دوم

دوربین دوم گوشی همچون یک نمونه 5 مگاپیکسلی با امکان برداشت ویدئو با وضوح 1080p‌ است که همچنان از گشودگی دیافراگم f/1.7 بهره می‌برد. حداکثر وضوح این دوربین نیز در نسبت تصویر 4:3 رخ می‌دهد و در نسبت تصویر 16:9 حداکثر وضوح آن 3.8 مگاپیکسل یا 1458×2592 پیکسل است. قابلیت HDR در این دوربین نیز وجود دارد که البته تاثیر آن در سطح دوربین اصلی دستگاه به نظر نمی‌رسد. از جمله دیگر موارد قابل اشاره در مورد این دوربین که در منوی MODE در دسترس قرار دارد باید به Wide Selfie‌ اشاره کرد که مکانیزم آن به حرکت دادن دوربین به چپ و راست برای برداشت یک سلفی دسته‌جمعی واید بستگی دارد؛‌ نکته‌ای که البته در عمل به دلیل لرزش دست و حرکت سوژه چندانی کاربردی نخواهد بود. برای برداشت آسان سلفی در این دوربین می‌توان از tap کردن روی سنسور ضربان قلب در بخش پشتی بهره برد.

باتری

از جمله تغییرات بسیار خوشایند صورت گرفته در Galaxy S7 نسبت به S6 سال گذشته که در البته در نگاه اول چندان مشهود به نظر نمی‌رسد افزایش حجم و ظرفیت باتری دستگاه است. باتری حاضر در گلکسی S7 یک نمونه 3000 میلی آمپر ساعتی است که در مقایسه با باتری 2550mAh گلکسی S6 نزدیک به 18 درصد ارتقا یافته است این افزایش حجم که تاثیر آن را به ویژه در افزایش 14 گرمی وزن گوشی نیز می‌توان مشاهده کرد در عمل دوام باتری کاملا بالاتری را برای گلکسی S7 نسبت به پرچمدار سال گذشته فراهم می‌کند.

زمان‌های رسمی این باتری از سوی سامسونگ 28 ساعت مکالمه 2G، تا 55 ساعت پخش موسیقی و 16 ساعت نمایش ویدئو، 14 ساعت مرور وب با وای‌فای و 13 ساعت با LTE اعلام شده که تقریبا همگی در مقایسه با Galaxy S6‌ سال گذشته چند درصدی بهبود را نشان می‌دهند. تاثیر این افزایش حجم باتری را در دنیای واقعی به وضوح می‌توان مشاهده کرد و در حالی‌که Galaxy S6 را در شرایط استفاده متوسط رو به بالا باید هر روز شارژ مجدد کرد، گلکسی S7 در همین شرایط می‌تواند تا اواسط روز دوم نیز به خوبی دوام داشته باشد. در دنیای واقعی با یک استفاده معمولی می‌‌توانید روز دوم را نیز با یک بار شارژ دستگاه به پایان ببرید.

در صورتی که دوام باتری در بالاترین درجه از اهمیت برای کاربران قرار داشته باشد می‌توان با غیر فعال کردن قابلیت صفحه‌نمایش همواره روشن (AOD یا Always On Display) چند درصدی در دوام باتری صرفه‌جویی‌ کرد. به گفته سامسونگ این قابلیت تنها 1 درصد در هر ساعت باتری مصرف می‌کند که در صورت صحت این ادعا در یک روز کامل 24 درصد به ضرر باتری تمام می‌شود. در یک تست عملی میزان مصرف باتری گوشی هنگام قرارگیری دستگاه در حالت Stand-by در طی 8 ساعت 5 درصد اندازه‌گیری شد که با فعال کردن گزینه همواره روشن صفحه‌نمایش یا AOD (به صورت ساده بدون پس‌زمینه) این میزان مصرف به 6 درصد افزایش پیدا کرد البته چون این آزمایش در طول شب انجام گرفته و نور حالت همیشه روشن در این حالت در حداقل خود قرار دارد می‌توان انتظار داشت که در ساعت‌های روز مصرف باتری آن اندکی بیشتر باشد. در کل به نظر نمی‌رسد که این گزینه تاثیر شدیدی روی مصرف باتری دستگاه بگذارد.

در تست باتری PCMark که یک محتوای ثابت را از لحظه شارژ کامل باتری تا رسیدن آن به زیر 20 درصد روی صفحه‌نمایش پخش می‌کند گلکسی S7 موفق شد 7 ساعت و 9 دقیقه دوام داشته باشد. در شرایطی یکسان HTC 10 این تست را با 6 ساعت و 27 دقیقه به پایان رساند بنابراین می‌توان از دوام به نسبت بالاتر باتری گلکسی S7 در مقابل رقیب تایوانی آن سخن گفت.

شارژر ارائه شده همراه گوشی همانطور که در ابتدا اشاره شد قادر به تامین دو خروجی مختلف 10 واتی (5 ولت و 2 آمپر) در حالت عادی و 15 واتی (9 ولت و 1.67 آمپر) در حالت شارژ سریع است. نکته منفی در این میان به این واقعیت تعلق دارد که گلکسی S7 همانند S7 edge از فناوری Quick Charge 3.0 پشتیبانی نکرده و از نسل قبلی این فناوری یعنی Quick Charge 2.0 بهره می‌برد.

در یک نگاه کلی فناوری Quick Charge شرکت کوالکام در نسل اول خود به گفته شرکت سازنده تا 40 درصد سرعت شارژ بالاتری را نسبت به شارژرهای معمول ارائه می‌کرد. در این فناوری که در چیپ‌ست‌ Snapdragon 600 ارائه شد حداکثر توان تولیدی شارژر به 10 وات ارتقا پیدا می‌کرد و در صورت حضور این چیپ‌ست در اسمارت‌فون سرعت شارژ بالاتری در اختیار کاربران قرار می‌گرفت.

نسل دوم این فناوری یعنی Qualcomm Quick Charge 2.0 که در طیف وسیع‌تری از چیپ‌ست‌های کوالکام از پروسسورهای رده پایینی همچون Snapdragon 200 و Snapdragon 410 تا نمونه‌های میانی مانند Snapdragon 615 و چیپ‌ست‌های رده بالای Snapdragon 808 و Snapdragon 810 حضور داشت چند سطح مشخص ولتاژ و جریان از جمله 5 ولت 2 آمپر (10 وات)، 9 ولت 2 آمپر (8 وات) و 12 ولت 1.67 آمپر (20 وات) را ارائه می‌کرد که بسته به نوع گوشی موبایل یکی از این توان‌ها برای شارژ سریع‌تر به کار گرفته می‌شد. به عنوان نمونه شارژر سامسونگ گلکسی S7 و گلکسی S7 edge در شارژ سریع یک نمونه 9 ولتی و 1.67 آمپری یعنی 15 واتی است.

در نسل سوم این فناوری یعنی Qualcomm Quick Charge 3.0 حداکثر توان خروجی 18 واتی این مجموعه نسبت به Quick Charge 2.0 تغییری نکرده اما یک قابلیت جدید، آن در سطح بالاتری نسبت به نسل قبلی این کلاس قرار می‌دهد. Intelligent Negotiation for Optimum Voltage یا INOV که می‌تواند آن را "داد و ستد هوشمند برای ولتاژ بهینه" ترجمه کرد قابلیت جدید Quick Charge 3.0 است که تعیین بهینه‌ترین ولتاژ مورد نیاز باتری برای شارژ شدن را به عهده دستگاه گیرنده واگذار می‌کند در این حالت گوشی موبایل بالاترین ولتاژ بهینه مورد نیاز خود برای شارژ را تعیین کرده و از این طریق بالاترین سرعت شارژ در اختیار دستگاه قرار می‌گیرد. به گفته کوالکام نسل سوم شارژ سریع این شرکت 4 بار سریع‌تر از شارژرهای معمول، 2 بار سریع‌تر از Quick Charge نسل اول و 38 درصد "کارآمدتر" از Quick Charge 2.0 است. اشاره نشدن به گزینه "سریع‌تر" در توصیف کوالکام از این فناوری و اکتفا کردن به کلمه "کارآمدتر" یا more efficient حین مقایسه آن با Quick Charge 2.0 اشاره به این واقعیت دارد که لزوما نسل سوم این فناوری از نسل دوم آن سریع‌تر نیست.

این نکته را در عمل با یک مقایسه ساده نیز می‌توان مشاهده کرد. سامسونگ گلکسی S7 دارای فناوری شارژ سریع Quick Charge 2.0 با شارژری با توان 15 وات (9 ولت و 1.67 آمپر) است در حالی‌که HTC 10 از فناوری Quick Charge 3.0 با شارژری 15.3 واتی (9 ولت و 1.7 آمپر) بهره می‌برد بنابراین می‌توان با اندکی اغماض توان یکسانی برای هر دو شارژر در نظر گرفت. از طرف دیگر ظرفیت هر دو باتری حاضر در این دو گوشی نیز 3000 میلی آمپر ساعت است بنابراین شرایط ایده‌آلی برای مقایسه سرعت شارژ این دو گوشی فراهم است.

در گلکسی S7 با شروع شارژ از 3 درصد در 3 دقیقه به شارژ 7 درصد دست پیدا کردیم در 5 دقیقه این شارژ به 10 درصد در 10 دقیقه به 18 درصد، در 15 دقیقه به 25 درصد، در 20 دقیقه به 32 درصد، در 25 دقیقه به 39 درصد و در 30 دقیقه به 45 درصد می‌رسد. در HTC 10 با شرایط نزدیکی روبرو هستیم جایی‌که با شروع از شارژ 2 درصد در 5 دقیقه به شارژ 7 درصد، در 10 دقیقه به 16 درصد و در 20 و 30 دقیقه به ترتیب به شارژ 28 و 42 درصد دست می‌یابیم. رقابت در ادامه تنگاتنگ دنبال می‌شود جایی‌که در 50 دقیقه اول شارژ S7 به 70 درصد و شارژ HTC 10 به 68 درصد می‌رسد و در رأس یک ساعت نیز S7 و HTC 10 به ترتیب 81 و 78 درصد شارژ دارند. پس از 1 ساعت و 15 دقیقه اختلاف هنوز بسیار اندک است ولی S7 با شارژ 95 درصدی اندکی از حریف خود با شارژ 93 درصدی جلوتر است. اختلاف اصلی این دو گوشی را در لحظات پایانی شارژ می‌توان مشاهده کرد جایی‌‌که شارژ باتری HTC 10 در رأس 95 دقیقه کامل می‌شود اما Samsung Galaxy S7 بسیار سریع‌تر بوده و تنها در زمان 88 دقیقه شارژ باتری را به 100 درصد می‌رساند.

همانطور که مقایسه فوق به روشنی نشان می‌دهد فناوری Quick Charge 2.0 نه‌تنها از سرعت پایین‌تری نسبت به Quick Charge 3.0 برخوردار نیست بلکه با بهینه‌سازی‌های شرکت سازنده می‌تواند از معادل‌های نسل سوم خود سریع‌تر نیز باشد.

قابلیت ضد آب

پس از یک دوره فراموشی در سری Galaxy S6، سامسونگ بار دیگر به این نتیجه رسیده که قابلیت ضد آب یکی از گزینه‌های جذاب برای مشتریان و خریداران به حساب می‌آید این قابلیت با وجودی که به صورت غیر رسمی در بسیاری از گوشی‌های پرچمدار وجود دارد اما معمولا شرکت‌های سازنده با توجه به مسئولیتی که در این رابطه متوجه آنها خواهد شد از ذکر رسمی آن خودداری می‌کنند. سامسونگ اما با فرایندی که "ضد آب کردن از داخل" نامیده سری S7 را با استاندارد IP68 در برابر رسوخ آب تا 30 دقیقه در عمق 1 متری نفوذناپذیر ساخته و گرد و خاک نیز مشکلی را برای این مدل ایجاد نمی‌کند.

سیستم خنک‌کننده‌گی

سامسونگ در ساختار داخلی دستگاه از سیستم خنک کننده مبتکرانه‌ای استفاده کرده که در طی آن لوله‌های حرارتی و مایع خنک‌کننده داخلی درون آنها از افزایش بیش از اندازه گرما درون سیستم جلوگیری می‌کنند. در دنیای واقعی حرارت گوشی حتی در سنگین‌ترین لحظات یعنی هنگام استفاده از آن درون هدست Gear VR نیز چندان از حد انتظار بالاتر نمی‌رود و پس از گرم شدن نیز با سرعت زیاد خنک می‌شود. از این روز می‌توان امتیاز بسیار مناسبی را طراحی Galaxy S7 edge‌ در این زمینه در نظر گرفت.

سیستم عامل - رابط کاربری

گلکسی S7  با نسخه 6.0.1 اندروید مارشملو همراه با پوسته TouchWiz UI با آخرین تغییرات ارائه شده است. بوت گوشی بسیار سریع و مناسب بوده و تنها حوالی 19 ثانیه به طول می‌انجامد.

صفحه قفل به صورت پیش‌فرض نشان دهنده زمان و تاریخ در بالا و دو میانبر برای اپلیکیشن‌ها در پایین است که میانبرهای این قسمت را به دلخواه می‌توان از کل لیست برنامه‌ها انتخاب کرد.

در صفحه Home شرایط برای عادی قلمداد کردن این قسمت کامل فراهم است و همه چیز به طور کامل به گذشته شباهت دارد. نگه داشتن دست روی صفحه یا Pinch zoom رو به داخل مد ویرایشی این بخش را نمایان می‌سازد و سمت چپ‌ترین صفحه نیز مثل گذشته به Briefing تعلق دارد. در S7 نیز با وجود آنکه می‌توان Briefing ‌را خاموش کرد اما همچنان امکان اضافه کردن صفحه جدید به جای آن در سمت چپ وجود ندارد.

آیکون‌های زیر صفحه‌نمایش در صفحه Home‌ که به صورت پیش‌فرض 3 عدد همراه با دکمه دسترسی به منوی اصلی (App drawer) می‌شوند به دلخواه کاربر می‌توانند به 4 عدد نیز افزایش پیدا کنند.

منوی اصلی یا App drawer برخلاف بسیاری دیگر از برندها هنوز جزئی از رابط کاربری سامسونگ محسوب شده و آیکون‌های حاضر در آن در یک چینش ماتریسی 4×5 به صورت افقی اسکرول می‌شوند. بالای صفحه‌نمایش در این قسمت سه گزینه Search، A-Z و Edit دیده می‌شوند که به ترتیب برای جست‌وجو، مرتب کردن برنامه‌ها بر اساس حروف الفبا و ویرایش به کار می‌روند.

با لمس Edit یا ویرایش علاوه بر امکان جابجایی آیکون‌ها، می‌توان برنامه‌های دانلودی را حذف کرد و برای برنامه‌های سیستمی غیر قابل Uninstall شدن نیز امکان غیر فعال شدن در نظر گرفته شده است که گزینه جالب توجه‌ای به نظر می‌رسد.

Notification Shade یا قسمت قابل اسکرول بالای صفحه‌نمایش در نگاه اول تنها با دو تغییر مختصر نسبت به Galaxy S6 edge+ روبرو شده است. در این منو همچنان با یک اسکرول رو به پایین 5 میانبر (با امکان اسکرول افقی و نمایش 5 تاگل دیگر)، اسلایدر تغییر روشنایی با امکان انتخاب حالت خودکار یا اتوماتیک و Quick Connect دیده می‌شود. تغییرات این بخش به حذف شدن گزینه S Finder از کناره Quick Connect و حذف Edit‌ از بالا تعلق دارد که اینک با لمس فلش رو پایین این قسمت پدیدار می‌شود.

با لمس این فلش رو به پایین 18 تاگل مختلف پدیدار می‌شود که S Finder نیز یکی از آنهاست و گزینه‌ Always On Display‌ در این میان جدید به حساب می‌آید که به وسیله آن می‌توان حالت روشن ماندن دائم صفحه‌نمایش را کنترل کرد.

Screen Mirroring‌ در این منو اینک به Smart View تغییر نام پیدا کرده اما از لحاظ عملکرد در انتقال کامل تصویر گوشی به تلویزیون‌های منطبق تفاوت خاصی با گذشته ندارد. یک تفاوت ظریف این قسمت پدیدار شدن دکمه‌ای روی صفحه‌نمایش گوشی برای قطع موقت تصویر از تلویزیون است که گزینه کاربردی جالبی به نظر می‌رسد.

Game Launcher

یکی از ویژگی‌های نرم‌افزاری جدید معرفی شده همراه با خانواده Galaxy S7، امکانی تحت عنوان Game Launcher است. با فعال کردن این قابلیت فولدری روی دیگر هوم اسکرین گشوده می‌شود که در آن تمامی بازی‌های نصب شده کاربر مشاهده می‌شود در صورت شناسایی نشدن برخی بازی‌ها می‌توان به صورت دستی نیز این لیست را آپدیت کرد. در Game Launcher تنظیمات جالبی برای کاربران بازی در نظر گرفته شده که از آن جمله می‌توان به امکان غیر فعال کردن تمامی نوتیفیکیشن‌ها و همچنین از کار انداختن دو دکمه لمسی back و recent برای جلوگیری از خارج شدن از محیط بازی به دلیل لمس تصادفی این دکمه‌ها اشاره کرد. در این قسمت همچنین می‌توان از محیط بازی یک ویدئو برای ذخیره کردن یا اشتراک‌گذاری تهیه کرد.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

خانواده Galaxy S7 نیز همانند دیگر مدل‌های چند سال اخیر Galaxy S سامسونگ در دو نسخه پردازشی مختلف برای مناطق گوناگون عرضه می‌شوند. نسخه توزیع شده در بازارهای داخلی و ورژن در اختیار ما دارای چیپ‌ست Exynos 8890 است که در اواخر سال میلادی گذشته توسط سامسونگ معرفی شد. نکته مهم و ساختاری در این چیپ‌ست که آن را از دیگر پروسسورهای Exynos جدا می‌کند حضور هسته‌های کاستومی به نام Mongoose در این مدل است که توسط خود سامسونگ توسعه داده شده و این شرکت را در کنار کوالکام و اپل به جرگه سازندگان هسته‌های کاستوم موبایلی می‌افزاید. این هسته براساس معماری 64 بیتی ARMv8 شکل گرفته و در ترکیب با فرایند ساخت 14 نانومتری FinFET و مودمLTE مجموعه بسیار قدرتمندی را تشکیل داده است.

در ساختار Exynos 8890 از 4 هسته Mongoose با فرکانس 2.6 گیگاهرتز و 4 هسته ضعیف‌تر ARM A53 با فرکانس 1.59 گیگاهرتز استفاده شده است. گرافیک این مجموعه با قطعه 12 هسته‌ای Mali-T880 MP12 تامین می‌شود و 4 گیگابایت رم از نوع LPDDR4 در آن دیده می‌شود. حافظه داخلی گوشی در دو نسخه 32 و 64 گیگابایتی ارائه می‌شود که در نسخه 32 گیگابایتی در اختیار ما چیزی در حدود 24 گیگابایت در دسترس کاربران قرار دارد. اسلات حافظه microSD این مدل تا 200 گیگابایت امکان ارتقا این حافظه را فراهم می‌آورد.

در تست نخستین این مرحله همچون گذشته به سراغ Geekbench 3 می‌رویم در این تست با توجه به نتیجه به دست آمده از Galaxy S7 edge و دیگر پرچمداران سال جاری انتظار دستیابی به رقمی بالاتر از 2000 واحد در حالت تک هسته‌ای و بیش از 6000 هزار واحد در حالت چند هسته‌ای را داریم. به عنوان نمونه Galaxy S7 edge این تست را با شرایط پردازشی مشابه با رقم‌های 2103 و 6588 برای حالت‌های تک و چند هسته‌ای پشت سر گذاشت و گلکسی S7 نیز با رسیدن به امتیازهای 2133 و 6409 به میزان بسیار زیادی مشابه برادر بزرگ‌تر خود عمل می‌کند.

دومین تست مثل قبل به AnTuTu v.6.1.4 تعلق دارد که برای کاربران از اهمیت بالایی برخوردار بوده و تقریبا تمامی قسمت‌های گوشی از جمله پردازنده، حافظه رم و حافظه داخلی و کیفیت بخش گرافیکی را مورد سنجش قرار می‌دهد. پرچمداران امسال رقم‌های فراتر از 120 تا 130 هزار واحد را در این تست ثبت می‌کنند و به عنوان نمونه Galaxy S7 edge این تست را با امتیازی حول و حوش 131 و HTC 10 آن را با 132 هزار واحد پشت سر گذاشتند. امتیاز گلکسی S7 نیز در این تست با ثبت رقم 129616 بسیار مناسب و درخور یک پرچمدار بزرگ سال 2016 است.

در تست گرافیکی پیشرفته Sling Shot در مجموعه 3DMark بر مبنای OpenGL ES 3.1 و اجرا در وضوح QHD بخش گرافیکی دستگاه همراه با واحدهای پردازشی و حافظه رم تحت آزمایش قرار می‌گیرند. گوشی‌های رده پایین و میانی این تست را با امتیازی پایین‌تر از 500 واحد به اتمام می‌رسانند و پرچمداران سال گذشته نیز رقمی حوالی 1000 واحد را در آن کسب می‌کنند. این شرایط در پرچمداران سال جاری با معرفی گرافیک‌های قدرتمندی همچون Adreno 530 و Mali-T880MP12 بسیار با تغییر روبرو شده و به سادگی می‌توانند به رقم‌های فراتر از 1500 و حتی 2000 واحد در این تست دست یافت. HTC 10 با گرافیک Adreno 530 این تست را با امتیاز 1680 واحد پشت سر گذاشت و در Galaxy S7 edge نیز با گرافیک Mali-T880MP12 به امتیاز 2162 واحد دست یافتیم. امتیاز گلکسی S7 در این تست نیز 2150 واحد بود که شرایط یکسانی را نسبت به Galaxy S7 edge نشان می‌دهد.

ارتباطات

گزینه‌های ارتباطی همواره بخش بزرگی از امکانات یک گوشی پرچمدار را تشکیل می‌دهند و با اینکه پس از این جمله باید به این نکته اشاره کرد کهGalaxy S7 نیز از این قاعده مستنثی نیست اما در عمل یکی دو مورد کوچک و بزرگ، رقبای سامسونگ را در وضعیت به نسبت بهتری از این گوشی در زمینه ارتباطی قرار می‌دهند. پر سرعت‌ترین گزینه‌ ارتباطی دستگاه طبیعتا به LTE Cat9 با سرعت 450 مگابیت در ثانیه در دانلود و 50 مگابیت در ثانیه در آپلود تعلق دارد و در شبکه 3G نیز طبق انتظار می‌توان به حداکثر سرعت این فناوری یعنی 42.5Mbps تحت HSDPA دست یافت. وای‌فای گوشی از نوع dual-band پر سرعت 11.ac بوده و بلوتوث نسخه 4.2 و اتصال NFC نیز در آن حضور دارند. مسیریابی در این مدل نیز با امکان ارتباط گوشی با هر سه گزینه GPS، GLONASS و BDS انجام می‌پذیرد.

نکته منفی اصلی در مورد بخش ارتباطی دستگاه به پورت USB آن تعلق دارد. این پورت نه‌‌تنها مثل دیگر پرچمداران سال 2016 از نوع USB Type-C نیست بلکه سرعت آن نیز ارتقا نیافته و همچنان از فناوری USB 2.0 با سرعت تبادل حداکثر 450Mbps (البته در حالت نظری) بهره می‌برد. تغییر ایجاد نکردن در محصول استراتژیکی همچون هدست واقعیت مجازی Gear VR از جمله دلائلی به نظر می‌رسد که سامسونگ را در این ارتقا مردد ساخته است.

کلام آخر

Samsung Galaxy S7 با وجود شباهت‌های اولیه به پرچمدار سال گذشته این برند، در عمل در بسیاری از جنبه‌ها از تفاوت‌های مهمی نسبت به گلکسی S6 برخوردار است. این تغییرات نه‌تنها در قسمت‌های داخلی بلکه در طراحی بدنه گوشی نیز به چشم می‌خورد و مواردی همچون افزایش ضخامت همراه با خمیدگی‌های خوشایند پشت دستگاه و حذف برجستگی مشهود لنز دوربین علاوه بر زیبایی، در پاره‌ای موارد به بهبود در دست‌گیری گوشی نیز کمک فراوانی کرده‌اند. به‌کارگیری صفحه‌نمایش با کیفیت با اندازه‌ای متعادل همراه با دوربینی فوق‌العاده و ساختار پردازشی مدرن، باتری قدرتمند با شارژ بسیار سریع و اینترفیس منویی کارآمد، از گلکسی S7 محصولی کاملا برجسته و شایسته احترام ساخته و دلائلی کافی برای انتخاب این مدل حتی از سوی کاربران Galaxy S6 را فراهم می‌آورند. در سوی دیگر استفاده مجدد از پورت microUSB با استاندارد USB 2.0 (در مقایسه با USB Type-C دارای استاندارد USB 3.0 در برخی پرچمداران سال 2016)، بدنه شیشه‌ای با ماندن اثر انگشت و احتمال آسیب‌دیدگی در سقوط از دست، اجبار کاربران به انتخاب کارت حافظه یا سیم‌کارت دوم (در نسخه دو سیم‌کارته) و در دسترس نبودن ورژن Snapdragon 820 به صورت رسمی در بازارهای داخلی برخی از نکات منفی این مدل را تشکیل می‌دهند.