mobile.ir - مرجع موبایل ایران

سری Moto G‌ برای قدیمی‌ترهای دنیای موبایل یادآور یکی از معدود خاطرات خوش پیوستن موتورولا به گوگل در سال‌های دور است که با Moto G اولیه در اواخر سال 2013 آغاز شد و در طی یک دو نسل پس از آن سیمای یک مجموعه خوش‌قیمت و قابل‌قبول با پشتیبانی نرم‌افزاری و تجربه اندروید خام را به نمایش گذاشت؛ سری موتو G پس از انتقال مالکیت بخش موبایل موتورولا به شرکت لنوو همچنان و در طی سالیان متمادی محبوبیت خود را حفظ نمود تا جایی‌‌که امروز نسل هشتم و نهم این سری نیز در بازار حضور دارند. مدل‌های مختلف این سری با پسوندهای مشخصی همراهند که تا حدودی اطلاعاتی در مورد کلاس کاری و قابلیت اصلی آن‌ها ارائه می‌کند؛ از جمله این پسوندها می‌توان به Power،P lay و Plus اشاره کرد که در اغلب موارد به‌ترتیب گوشی‌های ارزان‌قیمت‌تر و ساده‌تر، مدل‌ها دارای باتری قوی‌تر و نمونه‌های پیشرفته‌تر را معرفی می‌کنند.

Motorola Moto G9 Plus

موتورولا در تابستان گذشته با معرفی Moto G 5G Plus برای اولین بار قابلیت 5G را در اختیار گوشی‌های سری Moto G قرار داد و پس از آن در نوامبر گذشته نیز نسخه ساده‌تری از این سری را با نام Moto G 5G معرفی کرد. Moto G 5G Plus با وجود آن‌که در مقایسه با پرچمدار بزرگی مثل Motorola Edge+ در جایگاه پایین‌تری قرار می‌گیرد اما با تکیه بر امکانات سخت‌افزاری قابل‌قبول و قیمتی نسبتا رقابتی، از شرایط مناسبی برای درخشش در رده میانی برخوردار است. از جمله ویژگی‌های جذاب این گوشی روی کاغذ باید به صفحه‌نمایش 90 هرتزی 21:9، پردازنده Snapdragon 765، حافظه رم بالا و حافظه داخلی پر سرعت، باتری حجیم و مجموعه تصویری قابل‌قبول اشاره کرد.

Moto G 5G Plus با نام مدل XT2075-3 موضوع بررسی این نوبت است. Moto G 5G Plus از طرف مجموعه هماتلکام برای بررسی در اختیار ما قرار گرفت.

جعبه محتویات

Moto G 5G Plus با جعبه متفاوتی با نام برند و مدل و بدون تصویری از گوشی ارائه می شود که در پشت و کناره آن اطلاعاتی در مورد دستگاه نقش بسته است.

درون این جعبه به رسم اغلب گوشی‌های اخیر موتورولا،‌ گوشی به‌صورت پیش‌فرض درون قاب قرار داده شده است. دیگر اجزای حاضر در این باکس شامل شارژر، کابل USB، یک هدست سیمی و دفترچه راهنما می‌شود که مجموعه استانداردی را تشکیل می‌دهند.

هدست ارائه شده همراه این مدل با نمونه‌های پیشین موتورولا در این زمینه متفاوت بوده و با این‌که همچنان روی سیم آن تنها یک دکمه دیده می‌شود اما این بار به‌صورت درون گوشی نبوده و فرمی مشابه AirPods اپل دارد.

شارژر دستگاه به‌عنوان یکی از نقاط قوت اصلی آن یک نمونه 20 واتی (10 ولت، 2 آمپر یا 12 ولت، ‌1.67 آمپر) است که روی کاغذ نسبتا پر سرعت به‌نظر می‌رسد. در رابطه با عملکرد این شارژر در بخش باتری بیشتر سخن می‌گوییم.

طراحی ظاهری

اولین نکته مشهود در طراحی Moto G 5G Plus به صفحه‌نمایش کشیده و بلند 21:9 آن تعلق دارد که به عرض کمتری در این مدل منجر شده و در دست‌گیری آن را کاملا تسهیل کرده است. این موضوع البته در طول گوشی تأثیر منفی داشته و ارتفاع بیش از اندازه‌ای را رقم زده است.

دو حفره برای دوربین‌های سلفی در بالای صفحه‌نمایش به‌چشم می‌خورد که ظاهر مدرنی به این قسمت بخشیده اما همانطور که در ادامه در بخش رابط کاربری خواهیم دید، در عمل وضعیت چندان ایده‌آلی را در حین استفاده از گوشی ایجاد نمی‌کند.

در بخش پشتی با کاور پلاستیکی کاملا براقی روبرو می‌شویم که مثل اکثر تجربه‌های اخیر موتورولا در کسری از ثانیه با اثرات انگشت پوشیده می‌شود و شاید به همین علت شرکت سازنده از همان ابتدا، قاب همراه گوشی را روی آن استفاده کرده است.

مجموعه چهارگانه لنزهای دوربین در یک محوطه مربع‌شکل در کناره سمت چپ قرار دارند که بیرون‌زدگی اندکی داشته و دو فلش LED در کناره آن نیز در یک فرم متفاوت به‌صورت کشیده و جالب‌توجه طراحی شده‌اند. نشان موتورولا در این قسمت کاملا تخت و بدون فرو رفتگی‌ست که این به‌روشنی از انتقال سنسور اثر انگشت از این قسمت حکایت دارد.

سنسور اثر انگشت در این مدل مطابق با ترند این روزهای دنیای موبایل به‌‌کناره سمت راست و روی دکمه پاور منتقل شده و در سمت دیگر در کناره سمت چپ نیز دکمه اختصاصی Google Assistant به چشم می‌خورد. هر دوی این دکمه‌ها با توجه به ارتفاع گوشی بالاتر از حد انتظار قرار دارند و دکمه دوگانه تغییر صدا نیز کاملا از دسترس هر دو دست (بدون کمک کردن از دست دوم یا جابجا کردن گوشی در دست) خارج است.

ضخامت گوشی اندکی بیش از اندازه بوده و با این‌که خمیدگی لبه‌های جانبی بخش پشتی اندکی از این ضخامت کاسته است اما هنوز می‌توان‌ این ضخامت را در دست حس کرد.

فریم پلاستیکی پیرامون دستگاه با رنگی تقریبا مشابه بخش پشتی طراحی شده و جنس مات آن به‌عنوان یک نکته مثبت مانع از جذب اثرات انگشت می‌شود.

Moto G 5G Plus در مجموع از طراحی معمول و متداولی در اجزای کلیدی دستگاه مثل دوربین‌های بخش پشتی، جایگاه دوربین سلفی و سنسور اثر انگشت جانبی برخوردار است اما برخی نکات مثبت مثل رنگ‌‌آمیزی بخش پشتی و جنس مات فریم پیرامونی در بهبود ظاهر آن موثر بوده‌اند. استفاده از نسبت 21:9 برای صفحه‌نمایش به کاهش چشمگیر عرض گوشی منجر شده اما به همان نسبت نقش بزرگی در افزایش ارتفاع دستگاه ایفا کرده و دکمه‌های جانبی را تا حدود زیادی از دسترس خارج کرده است.

ابعاد و وزن

Moto G 5G Plus از طول و عرض به‌ترتیب 168 و 74 میلی‌متری برخوردار است که در مقایسه با اغلب دیگر نمونه‌های مشابه با صفحه‌نمایش‌های 6.7 اینچی 20:9، طبیعتا با طول بیشتر و عرض کمتری همراه است. برای نمونه می‌توان از Note10 Lite شرکت سامسونگ سخن به میان آورد که با صفحه‌نمایش یک‌اندازه اما با نسبت 20:9 به طول و عرض به‌ترتیب 163.7 و 76.1 میلی‌متری دست پیدا می‌کند. این شرایط در A71 نیز به همین صورت برقرار است و با این‌که طول 163.6 میلی‌متری دستگاه کاملا از موتو جی 5 جی پلاس کمتر است اما این اختلاف در عرض 76 میلی‌متری دستگاه جبران می‌شود.

Moto G 5G Plus همانطور که در بخش طراحی اشاره شد، گوشی نسبتا ضخیمی‌ست که این ضخامت حتی با وجود خمیدگی لبه‌های کاور بخش پشتی، تا حدودی در دست احساس می‌شود. برای مشخص شدن میزان بزرگی ضخامت 9 میلی‌متری این مدل کافی‌ست آن را با نمونه‌ای مثل A71 با ضخامت 7.7 میلی‌متری مقایسه کرد. در این مقایسه البته باید اختلاف 500 میلی آمپر ساعتی باتری این دو مدل را نیز مد نظر داشت که شاید در عمل برای برخی از کاربران اهمیت کمتری نسبت به ضخامت یا وزن کمتر دستگاه داشته باشد.

وزن گوشی 207 گرم اعلام شده که هر چند با توجه به ظرفیت بالای باتری، وزن چندان عجیبی به‌نظر نمی‌رسد اما این موضوع همچنان تغییری در حس سنگینی این مدل ایجاد نمی‌کند برای مقایسه می‌توان از نسخه 5G گلکسی A71 سخن به میان آورد که از وزن 185 گرمی برخوردار بوده و در نتیجه نزدیک به 22 گرم سبک‌تر است.

صفحه‌نمایش

موتورولا در حالی‌که در گوشی پرچمدار Edge+ از صفحه‌نمایش‌چشمگیری با فناوری ساخت OLED‌ و لبه‌های کاملا خمیده جانبی بهره گرفته بود، در اولین 5G رده میانی خود به سراغ ایده کلاسیک و متداول‌تری رفته و Moto G 5G Plus را با یک پنل IPS LCD روانه بازار کرده است. ابعاد 6.7 اینچی این صفحه‌نمایش البته تغییری نسبت به قبل نداشته و با پشتیبانی از HDR10 و نرخ رفرش 90 هرتزی، همچنان روی کاغذ با کیفیت به‌نظر می‌رسد. وضوح صفحه‌نمایش برابر با 1080×2520 پیکسل یا فول اچ‌دی پلاس در نسبت 21:9 است که به‌ تراکمی برابر با 409 پیکسل در هر اینچ می‌انجامد. کشیدگی بیش از اندازه این صفحه‌نمایش از جمله جذابیت‌های اصلی این مدل به حساب می‌آید که پیش از این در One Action نیز نمونه آن را دیده‌ بودیم.

این صفحه‌نمایش از نرخ رفرش 90 هرتزی برخوردار است که حرکت در میان منوها و انجام بازی‌های پشتیبانی‌کننده از نرخ به‌روزرسانی بالا را به امر لذت‌بخش‌تری بدل می‌سازد. نرخ به‌روزرسانی صفحه، به‌صورت پیش‌فرش روی گزینه خودکار تنظیم شده و بسته به محتوا مابین دو گزینه 60 هرتزی عادی و 90 هرتزی سوییچ می‌کند. در منوی Display البته امکان تغییر این وضعیت و تنظیم آن روی هریک از دو گزینه 60 یا 90 هرتزی وجود دارد. در ادامه در بخش باتری با تأثیر انتخاب هریک از این گزینه‌ها بر مصرف انرژی گوشی آشنا می‌شویم.

میزان روشنایی این پنل در سطح متوسطی قرار دارد و با این‌که نسبت به نمونه‌ای مثل A71 جایگاه بهتری را به خود اختصاص می‌دهد اما هنوز در مقایسه با برخی میان‌رده‌های پیشرفته‌تر از روشنایی کمتری برخوردار است. روشنایی این پنل طبق معمول با انتخاب گزینه روشنایی خودکار یا Adaptive brightness اندکی افزایش پیدا می‌کند و مثلا هنگام قرارگیری در زیر نور مستقیم خورشید، شرایط بهتری را برای خواندن محتوای صفحه، فراهم می‌کند.

دقت رنگ این پنل نیز در سطح فوق‌العاده‌ای قرار نداشته و نه‌تنها گزینه پیش‌فرض اشباع یا Saturated دقت رنگ بالایی را ارائه نمی‌دهد بلکه حتی انتخاب حالت طبیعی یا natural نیز با وجود بهبود این شرایط، هنوز از سطح ایده‌آل، فاصله مشخصی دارد.

از زاویه دید و میزان کنتراست این پنل می‌توان به میزان زیادی رضایت داشت و در سطح یک نمونه LCD، شرایط برای رضایت از آن فراهم است.

نکته منفی اصلی در مورد این صفحه‌نمایش به دو حفره نچندان جذاب بخش بالایی تعلق دارد که دوربین‌های سلفی را در خود جای داده‌اند. این دو حفره با این‌که در مقایسه با تجربه‌های قبلی موتورولا مثل وان اکشن بسیار کوچک‌تر و قابل‌قبول‌تر شده‌اند اما هنوز المان‌های مزاحمی (چه در زمینه زیبایی ظاهری و چه در کارکرد بخش نرم‌افزاری) بوده و با این‌که هنوز اغلب اپلیکیشن‌های اصلی برای جلوگیری از مزاحمت حفره سیاه ناشی از دوربین سلفی چند میلی‌متری به پایین‌تر کشیده‌ شده‌اند اما هنوز می‌توان به مواردی اشاره کرد که حفره‌های دوربین بخشی از محوطه اکتیو صفحه‌نمایش بوده و محتوای اپلیکیشن را در زیر خود پنهان می‌کنند.

حاشیه زیر صفحه‌نمایش اندکی بیش از 4 میلی‌‌متر و در حالی‌که در کناره‌های چپ و راست با حاشیه‌ای 2 میلی‌متری روبرو می‌شویم این میزان در بخش بالایی به 3 میلی‌متر می‌رسد. در بالای گوشی طبق معمول به‌جز اسپیکر اصلی محل سنسورهای تنظیم نور و Proximity است که این دو تای آخر از دید پنهان شده‌اند.

اجزای جانبی

در کناره سمت چپ گوشی در بالا به دکمه برجسته دسترسی مستقیم به Google Assistant بر می‌خوریم که بسیار بالاتر از حد انتظار قرار داشته و در هیچ‌یک از دو دست زیر انگشتان متناظر با سمت چپ قرار نمی‌گیرد.

درگاه سیم‌کارت و کارت حافظه دیگر المان حاضر در این قسمت است که امکان جای‌گذاری دو سیم‌کارت نانو (بدون کارت حافظه) و یا یک سیم‌کارت و یک کارت حافظه microSD را فراهم می‌کند.

در سوی دیگر جدا از کلید بزرگ تغییر صدا به دکمه پاور که حالا سنسور اثر انگشت را نیز در خود جای داده بر می‌خوریم که بار دیگر هر دو از حد نرمال و طبیعی بالاتر تعبیه شده‌اند و در این میان با این‌که شاید برخی کاربران با انگشتان کشیده‌تر در شرایط نرمال نیز به دکمه پاور و سنسور اثر انگشت دسترسی داشته باشند اما دکمه‌های تغییر صدا بدون شک و در هر شرایطی به جابجایی گوشی یا استفاده از دست دوم نیاز دارند.

اندکی تمایل سنسور اثر انگشت به بخش پشتی منجر به ایجاد برجستگی نچندان خوشایندی بر بالای آن (محوطه مابین سنسور اثر انگشت و صفحه‌نمایش) شده که اندکی در استفاده آسان از این حسگر تأثیر منفی بر جای گذاشته است.

میکروفون دوم تنها جزء قابل اشاره در بالای دستگاه بوده و در پایین نیز به پورت USB-C، جک هدست، میکروفون تماس و اسپیکر اصلی بر می‌خوریم.

بخش پشتی

کاور بخش پشتی همانطور که پیش از این نیز اشاره شد کاملا براق و جاذب اثر انگشت بوده و طرح‌هایی از خطوط موازی در آن به چشم می‌‌خورد. جنس پلاستیکی این قسمت چندان مقاوم نبوده و در صورت استفاده نکردن از قاب محافظ ایجاد خراشیدگی و ساییدگی در آن کاملا محتمل به‌نظر می‌رسد. در کناره سمت چپ این قسمت مجموعه دوربین‌های دستگاه قرار گرفته که در یک قاب مربعی‌شکل جای دارند. برآمدگی این قاب نسبتا اندک و حوالی 1 میلی‌متر است که با وجود آن‌که همین میزان برجستگی نیز برای لق خوردن گوشی روی میز کفایت می‌کند اما از بسیاری از همتایان آن برجستگی کاملا بیشتری را ارائه می‌کنند. در کنار دوربین به دو فلش LED بر می‌خوریم که با یک طراحی جذاب، بزرگ‌تر از حالت عادی به نظر می‌رسند و نشان موتورولا در مرکز نیز با انتقال سنسور اثر انگشت روی دکمه پاور، کاملا تخت و هم‌سطح با بدنه است.

دوربین‌های اصلی

فرمول جادویی دوربین در گوشی‌های میان‌رده یکی دو سال اخیر یعنی یک دوربین اصلی با وضوح بالا، یک واحد التراواید (تقریبا همیشه بدون فوکوس خودکار)، یک دوربین ماکرو و یک سنسور عمق میدان، ترکیب برنده‌ای‌ست که کمتر برندی به تغییر آن تمایل نشان می‌دهد؛ این ترکیب طبیعتا در Moto G 5G Plus نیز حضور دارد و تغییر خاصی در آن دیده نمی‌شود. دوربین اصلی گوشی یک واحد 48 مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/1.7 و اندازه پیکسل 0.8 میکرونی‌ست که با ترکیب پیکسل‌ها و افزایش مجازی ابعاد آن‌ها به 1.6 میکرون، در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی عکاسی می‌کند. در کنار این دوربین به یک واحد 8 مگاپیکسلی با میدان دید گسترده 118 درجه ای بر می‌‌خوریم که دیافراگم بسته‌تری برابر با f/2.2 ارائه می‌دهد و ابعاد پیکسل‌های آن نیز 1.12 میکرون اعلام شده است. این دوربین طبق انتظار از فوکوس خودکار پشتیبانی نمی‌کند و بدین‌ترتیب از همین ابتدا انتظار چندانی از آن در ایجاد جزییات بالا به‌خصوص در شب و محیط‌های تاریک نمی‌رود. دوربین سوم و آخرین دوربین با قابلیت تصویربرداری در این گوشی یک واحد 5 مگاپیکسلی‌ ماکروست که از لحاظ گشودگی دیافراگم و ابعاد پیکسل تفاوتی با دوربین التراواید ندارد اما این بار به فوکوس خودکار مجهز بوده و تا 2 سانتی‌متری سوژه‌ها نیز تمرکز و وضوح خود را حفظ می‌کند. در نهایت آخرین جزء تصویری حاضر در این مجموعه یک سنسور 2 مگاپیکسلی عمق میدان است که از دیافراگم f/2.2‌ و ابعاد پیکسل 1.75 میکرونی برخوردار بوده و برای محو کردن پس‌زمینه و افکت بوکه به‌کمک دوربین اصلی گوشی می‌آید.

رابط کاربری دوربین را پیش از این در دیوایس‌های اخیر این شرکت مثل Vision Plus دیده‌ایم و حداقل در نگاه اول تغییر چندانی در آن مشاهده نمی‌شود در این رابط کاربری در ستون سمت راست جدا از شاتر دوربین، نمای آخرین عکس گرفته شده و میانبر سوییچ بین دوربین‌های اصلی و سلفی، یک گزینه دیگر برای Google Lens در نظر گرفته شده که از این طریق می‌توان مستقیما به آن دسترسی داشت. یک خط جلوتر، دکمه تعویض بین عکاسی و فیلم‌برداری و دکمه حالت‌های دوربین دیده می‌شود و آخرین گزینه انتخاب شده در این بخش نیز در زیر میانبر دوربین عکاسی ظاهر می‌شود.

موارد حاضر در ستون سمت چپ رابط کاربری دوربین به ترتیب از پایین به بالا شامل تنظیمات HDR، فلش و تایمر، گزینه Active Photos (برای برداشت چند ثانیه ویدئو قبل از گرفتن عکس)، انتخاب حالت دوربین روی دستی یا اتوماتیک و دکمه دسترسی به سایر تنظیمات می‌شوند. در سوی دیگر این رابط کاربری گزینه‌ای برای سوییچ بین دوربین اصلی و دوربین التراواید در نظر گرفته شده که با لمس آن می‌توان بین دو گزینه 1X و 0.5X سوییچ کرد.

بخش حالت‌های دوربین به دو قسمت مجزا برای عکاسی و فیلم‌برداری تفکیک شده که در اولی جدا از مواردی مثل پرتره، پانوراما و فیلترهای زنده، چند گزینه جالب توجه دیگر از جمله Cutout (بریدن تصویر یک شخص و چسباندن آن در بک‌گراند دلخواه)، Spot Color (انتخاب و حفظ یک رنگ از عکس و حذف سایر رنگ‌ها) و Cinemegraph (گرفتن عکس‌های پیاپی برای ایجاد حس حرکت در سوژه‌های متحرک) نیز به چشم می‌خورد. از این قسمت می‌توان برای سوییچ به دوربین ماکرو استفاده کرد اما برخلاف نمونه‌ای مثل Edge+ امکان برداشت تصویر با حداکثر وضوح دوربین اصلی یعنی 48 مگاپیکسل از این قسمت حذف شده است. در بخش حالت‌های ویدئویی نیز به برداشت تایم‌لپس و اسلوموشن همراه با ویدئوی ماکرو بر می‌خوریم و گزینه پرتره برخلاف Edge+ در آن حضور ندارد.

در بخش تنظیمات با لیست بلندبالای دیگری روبرو می‌شویم که مواردی مثل وضوح تصویر و ویدئو در دوربین اصلی و دوربین سلفی، گزینه HDR، صدای شاتر، خطوط راهنمای کادربندی، تراز صافی تصویر (leveler) و تصویربرداری خودکار با تشخیص لبخند را شامل می‌شوند. در این قسمت نیز با چند تغییر کوچک روبرو می‌شویم که از آن جمله باید به امکان تنظیم سایز ویدئوی اسلوموشن (HD با 240 فریم در ثانیه یا فول اچ‌دی با 120 فریم در ثانیه) و حذف شدن گزینه برداشت RAW و انتقال آن به ستون سمت چپ بخش اصلی رابط کاربری دوربین در مد Manual اشاره کرد.

یک نکته جدید در این بخش فعال بودن پیش‌فرض برداشت ویدئو در کدک H.265 است که تقریبا در هیچ گوشی دیگری نمونه‌ای برای آن نمی‌توان یافت. فعال بودن پیش‌فرض این کدک با این‌که منجر به پایین‌تر آمدن حجم فایل ذخیره شده نهایی می‌شود اما عملا به معنای پشتیبانی نشدن از ویدئوی برداشت شده در پخش‌کننده‌های قدیمی‌تر نیز خواهد بود و اتخاذ این تصمیم از سوی طراحان موتورولا کاملا سوال‌برانگیز به نظر می‌رسد.

یک نکته عجیب در این قسمت که نمونه آن را در Edge+ نیز دیده بودیم به مسئله وضوح دوربین باز می‌گردد؛ در تنظیمات این قسمت برخلاف تقریبا همه برندهای دیگر امکان تنظیم وضوح روی حداکثر میزان ممکن یعنی 48 مگاپیکسل در نظر گرفته نشده و عملا با انتخاب گزینه Photo size تنها می‌توان از بین نسبت‌های 4:3، 16:9 و 21:9 یکی را انتخاب کرد و سپس برای هریک از این نسبت‌ها دو وضوح را برگزید که حداکثر میزان آن در نسبت 4:3 و در دو وضوح 12 و 8 مگاپیکسلی رخ می‌دهد.

در بخش Manual‌ یا تنظیمات دستی از یک هیستوگرام لایو در پایین استفاده شده و در گزینه‌های پنج‌گانه این قسمت نیز امکان تغییر دستی فوکوس، وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/6,000 تا 32 ثانیه)، ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری (از Ev-2 تا Ev+2) وجود دارد.

از همین بخش و از نوار کناره صفحه‌ می‌توان فرمت تصاویر را تغییر داد و عکس‌هایی در حالت RAW با فرمت DNG برداشت نمود امکان ایجاد تغییرات گسترده روی این تصاویر پس از برداشت عکس در نرم‌افزارهای ویرایشی وجود دارد و عملا به‌جز فوکوس تقریبا همه تنظیماتی که قبل از گرفتن عکس روی دوربین قابل تغییر است را حالا می‌توان در نرم‌افزارهای ویرایشی روی عکس اعمال نمود. با انتخاب گزینه RAW البته امکان تغییر نسبت و رزولوشن تصویر وجود دارد و همه تصاویر این حالت در وضوح 12 مگاپیکسلی و نسبت 4:3 برداشت می‌شوند. حجم این تصاویر نسبت به تصاویر عادی طبیعتا بسیار بالاتر بوده و در حالی‌که حالت اتوماتیک دوربین اصلی، تصاویری مابین 3 تا 6 مگابایت را ایجاد می‌کند، با انتخاب حالت RAW و فرمت DNG این میزان به بیش از 20 تا 22 مگابایت افزایش می‌یابد.

عکاسی با Moto G 5G Plus را در یک روز نیمه آفتابی زمستانی آغاز می‌کنیم جایی‌که با نور مناسب انتظار ثبت تصاویر رضایت‌بخشی از این مجموعه را داریم. در اولین گام توان دوربین را در ثبت جزییات و میزان کنتراست در یک سوژه نچندان دشوار مورد سنجش قرار می‌دهیم. از میزان جزییات این تصویر همانطور که در برش اندازه واقعی آن مشخص است می‌توان تا حدود زیادی رضایت داشت و در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی شرایط برای مطلوب تلقی کردن خروجی این دوربین از لحاظ جزییات نسبتا فراهم است. میزان کنتراست در سطح متوسطی قرار دارد و رنگ‌ها نیز مثل اغلب نمونه‌های رده میانی با دقت فوق‌العاده‌ای همراه نیستند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

تکرار همین سوژه با تغییر وضوح به 8 مگاپیکسل نیز تأثیر خاصی در خروجی کار نداشته و هنوز با همان سطح از جزییات و کنتراست روبرو می‌شویم.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

نتابج قبلی در عکس زیر نیز که در وضوح پیش‌فرض 12 مگاپیکسلی برداشت شده تقریبا به همان صورت قبلی تکرار می‌شود.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا از مرکز

برش اندازه واقعی تصویر بالا از کناره کادر

حالت HDR اتوماتیک به‌صورت پیش‌فرض در این دوربین فعال است و علاوه بر غیر فعال نمودن آن، می‌توان این گزینه را در وضعیت همواره روشن نیز قرار داد. فعال و غیر فعال کردن HDR در دوربین اصلی Moto G 5G Plus برخلاف بسیاری از دوربین‌های هم‌رده، تأثیر مشهودی را ایجاد می‌کند که نمونه آن را در سه عکس زیر به‌وضوح می‌توان مشاهده نمود.

برداشت تصویر 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی با HDR اتوماتیک - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی با HDR روشن - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر 12 مگاپیکسلی با دوربین اصلی با HDR خاموش - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دقت رنگ دوربین اصلی با این‌که فوق‌العاده به‌نظر نمی‌رسد و هنوز پر رنگ‌تر و اشباع‌شده‌تر از حالت عادی‌ست اما در مقایسه با برخی نمونه‌های هم‌رده نتیجه نسبتا بهتری را ایجاد می‌کند.

برداشت تصویر اتوماتیک با دوربین اصلی در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

دوربین 8 مگاپیکسلی التراواید طبق انتظار میدان دید باز و وسیعی را به نمایش می‌گذارد که با وجود آن‌که در مقایسه با دوربین اصلی تجربه متفاوتی را عرضه می‌کند اما خروجی آن به‌دلیل پشتیبانی نشدن از فوکوس خودکار، بسته‌تر بودن دیافراگم و از هم‌ مهم‌تر کوچک‌تر بودن سنسور، در سطح ایده‌آلی قرار ندارد و جزییات اندکی را به تصویر می‌کشد. با کاهش نور محیط از میزان جزییات تصاویر این دوربین کاسته شده و نویز بیشتری به آن افزوده می‌شود. کناره‌های کادر در تصاویر این دوربین مثل دیگر نمونه‌های مشابه حالتی غیر طبیعی به خود می‌گیرد و اندکی کشیده‌تر از حالت عادی به نظر می‌رسد. در مجموع به‌جز در نور کامل و روشنایی روز حساب چندانی روی دوربین التراواید این گوشی نمی‌توان کرد.

برداشت تصویر با دوربین التراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین التراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

این دوربین از لحاظ دقت رنگ نیز فوق‌العاده نبوده و درصد اشباع بیشتری را نسبت به دوربین اصلی ارائه می‌کند.

برداشت تصویر با دوربین التراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برگ برنده اصلی دوربین ماکرو در Moto G 5G Plus‌ جدا از وضوح 5 مگاپیکسلی (به‌عنوان امری کمیاب در این سری) به فوکوس خودکار آن باز تعلق دارد که یکی از مشکلات اصلی دوربین‌های ماکرو یعنی قرار دادن دوربین در فاصله مناسب فوکوس را برطرف می‌کند. این دوربین با این‌که از لحاظ دقت رنگ در سطح پایینی قرار دارد اما دقت فوکوس مناسبی داشته و با اندکی دقت و حوصله می‌توان تصاویر بدیعی را با آن به‌ثبت رساند.

برداشت تصویر با با دوربین اصلی در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین ماکرو در وضوح 5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برای مشخص شدن کیفیت و دقت فوکوس این دوربین کافی‌ست بدانید گل به تصویر کشیده شده در تصویر زیر ابعادی تنها نزدیک به 4 تا 5 میلی‌متر دارد!

برداشت تصویر با دوربین ماکرو در وضوح 5 مگاپیکسل - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

از نتیجه دوربین اصلی در شب در حالت اتوماتیک نمی‌توان چندان رضایت داشت و جزییات پایین و نویز مشهودی در آن به چشم می‌خورد. با فعال کردن حالت شب یا Night mode با توجه به ثابت ماندن سرعت شاتر،‌ انتظار ایجاد تغییر بزرگی در میزان جزییات را نداریم اما عملا با تصور روشن‌تری روبرو می‌شویم که با این‌که در بهبود جزییات با نمونه‌های برتری مثل اغلب گوشی‌های هواوی و آنر فاصله فراوانی دارد اما بهبود مشخصی را به نمایش می‌گذارد.

برداشت تصویر اتوماتیک با با دوربین اصلی در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

این وضعیت در تصویر زیر و برش‌های اندازه واقعی به خوبی مشخص است و حالت شب با این‌که اندکی در افزایش جزییات نیز موثر بوده اما این میزان در مقایسه با نمونه‌های مشابه‌ای با امکان کاهش سرعت شاتر در شب چندان فوق‌العاده به‌نظر نمی‌رسد.

برداشت تصویر اتوماتیک با با دوربین اصلی در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

برداشت تصویر با دوربین اصلی در حالت شب در وضوح 12 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برش اندازه واقعی تصویر بالا

حالت شب برای دوربین التراواید در دسترس نیست و استفاده از آن در تاریکی شب به نتیجه کاملا ضعیفی منجر می‌شود.

برداشت تصویر با دوربین التراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

برداشت تصویر با دوربین التراواید در وضوح 8 مگاپیکسلی - عکس با ابعاد و کیفیت اصلی را در اینجا مشاهده نمائید

فیلم‌برداری دوربین اصلی با حداکثر وضوح 4K با 30 فریم در ثانیه انجام می‌شود که در حالت پیش‌فرض با فعال بودن کدک ویدئویی H.265، بیت‌ریت ویدئویی آن به 38Mbps و بیت‌ریت صوتی آن به 273 کیلوبیت بر ثانیه به‌صورت دو کاناله استریو می‌رسد. فعال بودن حالت فشرده‌سازی H.265 در این دوربین که پیش از این در Edge+ نیز شاهد آن بودیم با این‌که به کاهش حجم فایل ذخیره‌سازی ویدئو منجر می‌شود اما ریسک پخش نشدن آن در پلیرهای قدیمی را به شدت افزایش می‌دهد و برای اغلب کاربران، غیر فعال کردن این گزینه، اولین و منطقی‌ترین تغییر قبل از هرگونه فیلم‌برداری با Moto G 5G است. بیت‌ریت ویدئویی در دو وضوح دیگر این دوربین یعنی 1080p با 30 و 60 فریم در ثانیه نیز هر دو تقریبا در حوالی 20 مگابیت بر ثانیه قرار دارند و در هر سه وضوح نیز امکان فعال کردن گزینه لرزه‌‌گیر دیجیتال دست فراهم شده است.

بالاترین جزییات در این میان طبیعتا به وضوح 4K تعلق دارد و با این‌که رنگ‌ها در آن به سمت اشباع‌ شدن حرکت می‌کنند اما از نتیجه کار می‌توان رضایت داشت. نسخه در اختیار ما به‌علت ناشناخته‌ای در حین برداشت ویدئوی 1080p با 60 فریم در ثانیه با مشکل روبرو بود اما در وضوح فول اچ‌دی با 30 فریم در ثانیه شرایط نرمالی برقرار است. کیفیت ویدئوهای 1080p با 30 فریم در ثانیه این دوربین با این‌‌که طبیعتا در مقایسه با وضوح 4K از جزییات کمتری برخوردارند اما همچنان در سطح اکثر دیگر نمونه‌های مشابه قرار دارند. فعال کردن گزینه لرزه‌گیر دیجیتال در هر سه حالت به حذف بسیاری از لرزش‌های ناخوشایند تصویر کمک می‌کند اما حداقل در وضوح فول اچ‌دی با 30 فریم در ثانیه، با فعال کردن این گزینه، بیت‌ریت 20 مگابیت بر ثانیه‌ای ویدئو به یک‌باره به حوالی 13Mbps‌ کاهش پیدا می‌کند و از سطح جزییات نیز به میزان چشمگیری کاسته می‌شود. مسئله کاهش جزییات با فعال کردن لرزه‌گیر در وضوح 1080p با 60 فریم در ثانیه نیز حضور دارد اما تغییری در بیت‌ریت آن مشاهده نکردیم. در حین فیلم‌برداری در هر سه حالت می‌توان تصاویری را با وضوح 9 مگاپیکسل (2250×4000 پیکسل) برداشت کرد.

دوربین‌های سلفی

یکی از جذابیت‌های مهم Moto G 5G Plus به دوربین‌های سلفی دوگانه آن تعلق دارد که شامل یک واحد 16 مگاپیکسلی واید (با f/2.0 و ابعاد پیکسل 1 میکرونی) و یک واحد 8 مگاپیکسلی التراواید (با f/2.2‌ و ابعاد پیکسل 1.12 میکرون) می‌شوند که البته هیچ‌یک از فوکوس خودکار پشتیبانی نمی‌کنند. قرارگیری این دو دوربین درون پنل صفحه‌نمایش امکان ایجاد برخی افکت‌های جالب‌توجه را برای آن‌ها فراهم کرده که از آن جمله باید به ظاهر شدن یک نوار رنگی دور هریک از لنزهای دوربین اشاره کرد. طبق معمول گزینه زیباسازی چهره برای هر دو دوربین سلفی به‌صورت پیش‌فرض فعال است. اما می‌توان شدت آن را به‌صورت دستی تغییر داد یا به‌کل آن را غیر فعال کرد.

دیگر نکته جالب در این میان دسترسی به گزینه Manual یا تنظیمات دستی برای این دو دوربین است که علاوه بر امکان تغییر چهار گزینه وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/6,000تا 32 ثانیه)، ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری، می‌توان از این گزینه برای گرفتن عکس RAW در هر دو دوربین استفاده کرد؛ امری‌‌که یافتن نمونه دیگری برای آن در گوشی‌های میان‌رده (و حتی بالا‌رده) نیز امر آسانی به‌نظر نمی‌رسد. دوربین 16 مگاپیکسلی اصلی در این گوشی در حالت پیش‌فرض با وضوح 4 مگاپیکسل (1728×2304 پیکسل) عکاسی می‌کند و از طریق تنظیمات می‌توان وضوح 16 مگاپیکسلی را نیز برای آن انتخاب کرد. وضوح دوربین دوم این بخش اما همان 8 مگاپیکسلی اعلام شده است. دیگر تفاوت این دو دوربین در حضور گزینه اسلوموشن (فول اچ‌دی با 120 فریم در ثانیه و اچ‌دی با 240 فریم در ثانیه) در دوربین سلفی اصلی و غیبت آن از دوربین التراواید دوم است.

از کیفیت دوربین سلفی اصلی گوشی در وضوح پیش‌فرض 4 مگاپیکسل به میزان زیادی رضایت داشتیم و جزییات بالا و کیفیت رنگ و کنتراست مطلوبی را ارائه می‌کند. در دسترس بودن گزینه HDR برای این دوربین از جمله نکات بسیار مثبت آن به حساب می‌آید و در شرایط نوری مختلف کیفیت مناسبی را ایجاد می‌کند. این شرایط برای دوربین التراواید با افت روبرو می‌شود و با این‌که میدان دید گسترده‌ای از این طریق ایجاد می‌شود اما از لحاظ کیفیت فاصله مشخصی را با دوربین سلفی اصلی دارد.

به‌عنوان یک نکته مثبت دیگر در دوربین‌های سلفی این دو گوشی باید به امکان غیر فعال کردن میکروفون در حین فیلم‌برداری اشاره کرد که در برخی موارد امکان جالب‌توجه‌ای به نظر می‌رسد.

باتری و شارژر

به‌عنوان یک ویژگی برجسته دیگر در ساختار Moto G 5G Plus بی‌شک باید از باتری آن یاد کرد؛ این باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی با این‌که به افزایش مشهود وزن و ضخامت گوشی منجر شده اما برای یک اسمارت‌فون 5G با صفحه‌نمایش بزرگ و امکانات متعدد مصرف‌کننده باتری نکته مثبت مشهودی به حساب می‌آید. موتورولا این باتری را در یک استفاده ترکیبی برای دو روز تأمین انرژی دستگاه مناسب می‌داند و در عمل نیز در یک استفاده متوسط رو به بالا این ادعا را تا حدود زیادی می‌توان معتبر دانست.

برای تست میزان دوم این باتری در دنیای واقعی طبق معمول به‌سراغ آزمون Work battery life 1.0 از مجموعه PCMark رفتیم که دوام باتری را در یک سناریوی ترکیبی با تکرار مواردی مثل مرور وب، نمایش عکس و ویدئو و خواندن متن اندازه‌گیری می‌کند. این تست را مثل همیشه با غیر فعال کردن گزینه روشنایی خودکار و قرار دادن نور صفحه‌نمایش روی 50 درصد انجام می‌دهیم و گزینه پیش‌فرض مرتبط با نرخ رفرش یعنی حالت هوشمند را نیز دست نخورده باقی می‌گذاریم؛ این گزینه نرخ‌ به‌روزرسانی پنل را به‌صورت خودکار بسته به محتوای در حال پخش مابین 60 و 90 هرتز سوییچ می‌کند. موتو جی 5 جی پلاس در این حالت به رکورد بسیار مناسب 21 ساعت و 3 دقیقه‌ای دست پیدا کرد که با توجه به سایز صفحه‌نمایش دوام بالایی به حساب می‌آید و بخش بزرگی از آن مدیون پروسسور کم‌مصرف 7 نانومتری دستگاه است.

با تغییر گزینه رفرش و قرار دادن آن به‌صورت ثابت روی 90 هرتز و تکرار مجدد شرایط تست، دقیقا یک ساعت از امتیاز گوشی کاسته شده اما زمان 20 ساعت و 3 دقیقه‌ای ثبت شده از سوی Moto G 5G Plus هنوز رقم بسیار مناسبی به‌نظر می‌رسد برای مقایسه می‌توان به Motoroal Edge+ اشاره کرد که با صفحه‌نمایش یک‌اندازه و پردازنده 7 نانومتری در این حالت به زمان 20 ساعت و 29 دقیقه‌ای دست یافت که این درصد ناچیز افزایش را نیز شاید بتوان به صفحه‌نمایش اولد اج پلاس مرتبط دانست.

در نهایت در حالت سوم و با قرار دادن نرخ رفرش به‌صورت ثابت روی 60 هرتز و تکرار مجدد شرایط آزمایش، به امتیاز 21 ساعت و 22 دقیقه دست پیدا کردیم که با وجود آن‌که بالاترین امتیاز از بین دو حالت دیگر است اما فقط کمتر از یک ساعت با حالت 90 هرتزی اختلاف دارد و بدین‌ترتیب می‌توان بدون نگرانی از مصرف انرژی بالا، به‌صورت ثابت از نرخ رفرش 90 هرتزی استفاده کرد.

شارژر گوشی همانطور که اشاره شد یک نمونه 20 واتی‌ست که با وجود آن‌که شارژر 18 واتی گوشی پرچمداری مثل Edge+‌ تا حدودی فاصله می‌گیرد اما هنوز از رقبای میانه‌ای که حتی گه‌گاه به شارژرهای 40 واتی نیز مجهز شده‌اند شرایط ضعیف‌تری دارد. تست شارژ این گوشی را طبق معمول از صفر درصد و در هنگام خاموش بودن گوشی انجام می‌دهیم. این باتری پس از گذشت 5، 10 و 15 دقیقه به‌ترتیب به شارژهای 6، 12 و 19 درصدی دست پیدا کرد که از همین ابتدا حساب خود را از Edge+‌ که پس از 15 دقیقه به شارژ 15 درصدی می‌رسد جدا می‌کند. در یک مقایسه نچندان بی‌ارتباط، ردمی نوت 9S با باتری تقریبا مشابه 5,020mAh و شارژر 18 واتی پس از 15 دقیقه به شارژ‌ تقریبا مشابه 18 واتی دست پیدا می‌کند. پس از گذشت 30 دقیقه شارژ باتری به 35 درصد رسید و پس از یک ساعت نیز 63 درصد شارژ داشت. Edge+ پس از یک ساعت تا 58 درصد شارژ می‌شود اما Note 9S عقب‌ماندگی خود را به‌خوبی جبران کرده و پس از یک ساعت با شارژ 70 درصدی از رقیب خود پیشی می‌گیرد.

Moto G 5G Plus پس از 90 و 120 دقیقه به‌ترتیب به شارژهای 87 و 98 درصدی رسیده و شارژ خود را ده دقیقه بعد رأس 130 دقیقه به پابان رساند. برای مقایسه کافی‌ست بدانید که ردمی نوت 9S پس از 90 دقیقه به شارژ 93 درصدی می‌رسد و در دقیقه 102 به شارژ خود پایان می‌دهد.

سیستم‌عامل – رابط کاربری

Moto G 5G Plus با سیستم‌عامل اندروید 10 و رابط کاربری مشابه اندروید خام ارائه می‌شود که پیش از این نیز در دیگر گوشی‌های اخیر شرکت موتورولا به‌کار شده است. زمان بوت دستگاه بسیار سریع و تنها حدود 16 ثانیه است که از حد مورد انتظار برای یک میان‌رده کاملا فراتر می‌رود.

منوهای گوشی تغییر بزرگی را در قیاس با آنچه پیش از این در Edge+ دیده‌ایم نداشته اما این‌جا و آن‌جا با برخی نکات جدید روبرو می‌شویم. صفحه قفل منظره آشنایی را به نمایش می‌گذارد و همچنان زمان و تاریخ و نوتیفیکیشن برنامه‌ها در مرکز و میانبرهای دوربین و دستیار صوتی در پایین آن حضور دارند.

شرایط صفحه هوم نیز با تغییر بزرگی روبرو نشده و در اینجا نیز جدا از موارد همیشگی مثل پنج میانبر پایین صفحه و سرچ گوگل حاضر در همین قسمت، در پایین‌ترین بخش به جای دکمه‌های معمول back، هوم و تسک‌سوییچر تنها به یک خط سفیدرنگ نسبتا بزرگ بر می‌خوریم که در مقایسه با اندروید 9، اندازه آن بزرگ‌تر شده است. دسک‌تاپ سمت چپ در این منو نیز به اپلیکیشن گوگل تعلق دارد.

با حرکت دادن خط پایین صفحه‌نمایش در رابط کاربری و کشیدن آن تنها چند میلی‌متر به بالا، پنج آیکون جدید (که در حقیقت ردیف اول آیکون‌های منوی اصلی هستند) ظاهر شده و در مرکز نیز صفحات و برنامه‌های جدیدا استفاده به نمایش گذاشته می‌شود. با کشیدن هریک از برنامه‌‌های حاضر در مرکز این صفحه رو به سمت بالا می‌توان آن‌ها را به صورت تک‌تک بست یا با اسکرول افقی به سمت چپ از گزینه Clear All برای بستن همه آنها استفاده کرد.

با ادامه اسکرول دکمه بیضی‌شکل رو به بالا، منوی اصلی (app drawer) از پایین به بالا پدیدار می‌‌شود و برخلاف اندروید 9 برای دسترسی به دکمه back یا بازگشت به جای اختصاص یک ایکون جداگانه در کنار خط پایین صفحه، تنها کافی‌ست هریک از کناره‌های چپ یا راست صفحه‌نمایش‌ را رو به داخل اسکرول کرد.

یک نکته منفی در این میان، دقت نچندان بالای این ژست حرکتی‌ست که در برخی موارد به‌جای عمل back منجر به اسکرول صفحه رو به سمت چپ و راست می‌شود و در هنگام نمایش صفحه‌کلید نیز عملا امکان استفاده از آن وجود ندارد! بدین‌ترتیب شاید بهتر باشد به‌عنوان اولین تغییر در این رابط کاربری از بخش System navigation، گزینه کلاسیک دکمه‌های سه‌گانه زیر صفحه‌نمایش یا 3-button navigation را برگزید.

گزینه Moto با نشان موتورولا یکی از موارد نام‌‌‌آشنای حاضر در صفحه هوم این رابط کاربری‌ست که محلی برای دسترسی به تغییرات مرتبط با شکل ظاهری و شخصی‌سازی دو ویژگی نرم‌افزاری اختصاصی این گوشی یعنی Gestures و Display و مواردی مثل Fast Flashlight (روشن کردن سریع چراغ‌قوه) و Pick up to silence (خاموش کردن صدای زنگ با برداشت گوشی) است.

بخش Gestures که پیش از این Moto Actions نامیده می‌شد در حقیقت راه‌کارهای متفاوت موتورولا برای کنترل گوشی با ژست‌های حرکتی‌ست که از جمله آن‌ها باید به Quick capture (فعال کردن دوربین با دو بار چرخان سریع دستگاه در دست)، Fast flashlight (روشن کردن چراغ قوه با دو حرکت سریع دست)، Three finger screenshot (لمس کردن صفحه با سه‌ انگشت برای گرفتن اسکرین‌شات)، Lift tounlock (بلند کردن گوشی و نگاه کردن به صفحه‌‌نمایش برای بازگشایی قفل آن) و چندین مورد دیگر اشاره کرد.

بخش Display که این یکی نیز پیش از این Moto Display نام داشت جدا از گزینه‌های آشنایی مثل Peek Display (نمایش اطلاعاتی مثل زمان و نوتیفیکیشن برنامه‌ها با برداشتن گوشی بدون روشن شدن صفحه‌نمایش) و Alternative Display (روشن نگه‌داشتن صفحه‌نمایش تا زمان نگاه کردن کاربر به آن)، گزینه دیگری به نام Screenshot toolkit را ارائه می‌دهد که با فعال بودن آن پس از گرفتن اسکرین‌شات به‌جای ذخیره شدن آن وارد حالت ویرایشی تصویر برداشت شده می‌شویم و تا قبل از لمس گزینه Save از بالا، اسکرین‌شات گرفته شده ذخیره نمی‌شود.

نزدیک کردن دو انگشت روی صفحه هوم برخلاف انتظار به نکته خاصی ختم نمی‌شود و برای دسترسی به ویجت‌ها، تغییر والپیپر و تنظیمات صفحه هوم باید یک انگشت را روی صفحه نگه داشت.

یک گزینه جدید در این بخش، Styles نام دارد که از طریق آن می‌توان با تغییر دادن فونت، شکل آیکون‌ها و چینش ماتریسی آیکون برنامه‌ها، یک تم اختصاصی با نام دلخواه را ایجاد کرد.

در تنظیمات صفحه هوم گزینه‌های ساده‌ای نظیر پیشنهادهایی برای برنامه‌های جدید در منوی اصلی (App suggestion)، فعال و غیر فعال کردن Notification dots، افزودن خودکار آیکون برنامه‌های جدید به صفحه‌ هوم، چرخش خودکار هوم اسکرین و غیر فعال کردن اپلیکیشن گوگل حاضر در سمت چپ صفحه هوم (Swipe Access) ارائه می‌شود.

بخش کشویی Notification Shade بالای صفحه با یک بار پایین کشیدن، جدا از نوتیفیکیشن برنامه‌ها در پایین، شش آیکون وای‌فای، بلوتوث، چراغ‌قوه، Do not disturb، چرخش اتوماتیک و گزینه Battery Saver را ارائه می‌دهد. در این قسمت بار دیگر خبری از دکمه Setting نیست و برای دسترسی به آن باید این منو را کامل به سمت پایین کشید.

با کشیدن کامل منوی نوتیفیکیشن رو به پایین، اسلایدر تنظیم روشنایی (بدون گزینه‌ای برای غیر فعال کردن روشنانی خودکار) در بالا ظاهر شده و گزینه‌های موبایل دیتا، Airplane mode، حالت شب، آپدیت سیستم، اسکرین کست، فیدبک و NFC به این جمع افزوده می‌شوند.

با لمس گزینه Edit از پایین این بخش، 11 گزینه دیگر از جمله Location، هات‌اسپات و تم تاریک برای انتخاب در دسترس قرار گرفته و امکان جابجایی آیکون‌های اصلی این قسمت با یکدیگر نیز از این طریق وجود دارد.

یک گزینه قابل اشاره در این قسمت Moto Audio نام دارد که به‌گفته موتورولا با تشخیض محتوای صوتی تنظیماتی را به‌صورت اتوماتیک برای بهبود کیفیت صدا اعمال می‌کند. این گزینه در هنگام پخش صدا از اسپیکرهای دستگاه همواره فعال بوده و امکان خاموش کردن آن وجود ندارد اما با اتصال هدست می‌توان آن را غیر فعال نمود. در این منو به‌جز گزینه اتوماتیک چهار حالت دیگر شامل موزیک، فیلم، بازی و پادکست حضور دارد که هریک بخش متناظر با خود را برجسته می‌کنند. در تست عملی این گزینه حداقل در هنگام پخش موسیقی با تغییر بزرگی با روشن یا خاموش کردن Moto Audio احساس نکردیم اما در دو بخش دیگر یعنی فیلم و بازی تغییراتی هرچند جزیی قابل تشخیص است.

در منوی اصلی نواری برای جست‌وجو در میان اپلیکیشن‌ها در بالا در نظر گرفته شده و یک ردیف پایین‌تر از آن به 5 برنامه پر استفاده کاربران بر می‌خوریم. در زیر این بخش لیستی از کل اپلیکیشن‌های حاضر در گوشی به صورت الفبایی با اسکرول عمودی دیده می‌شود که با گرفتن زبانه حاضر در ستون سمت راست می‌توان به سرعت از روی حروف الفبا به اپلیکیشن مورد نظر دست یافت.

با نگه داشتن دست روی برخی آیکون‌های این منو می‌توان به امکانات اصلی آنها دسترسی سریع پیدا کرد و در صورت وجود ویجت جداگانه‌ای مرتبط با اپلیکیشن مذکور، آیکونی بالای این منو ظاهر می‌شود که لمس آن همه ویجت‌های مرتبط با آن اپلیکیشن را به نمایش می‌گذارد.

ترکیب و تعداد آیکون‌های حاضر در منوی تنظیمات گوشی تفاوتی با Edge+ نداشته و در اینجا نیز در بالاترین قسمت گزینه‌ای برای جست‌وجو در بین گزینه‌های مختلف این منو در نظر گرفته شده است.

یک گزینه جدید در این بخش، زیر منوی تازه‌ای به نام Privacy است که در آن موارد مرتبط با حریم خصوصی افراد از مدیریت دسترسی‌ها تا ارسال اطلاعات بازاریابی و عیب‌یابی به شرکت سازنده و اطلاعات و فعالیت‌های به اشتراک گذاشته شده با گوگل در دسترس قرار دارد. این مورد در دیگر گوشی‌های دارای اندروید 10 نیز ظاهرا حضور دارد.

منوی Location یا مسیریابی به صورت یک گزینه مستقل در پایین گزینه Privacy افزوده شده که در آن جزییات بیشتری در مورد مکان کاربر در دسترس قرار می‌گیرد.

چیپ‌ست پردازشی – حافظه

پردازش در Moto G 5G Plus‌ با پروسسور 7 نانومتری رده میانی Snapdragon 765 انجام می‌شود که یکی از معدود اسمارت‌فون‌های حاضر در بازار است که به‌جای Snapdragon 765G از نسخه عادی این پردازنده بهره می‌برد. در ساختار این پروسسور از 1 هسته 2.3 گیگاهرتزی Arm Cortex-A76 در بالاترین دسته، یک هسته مشابه از همین نوع با فرکانس 2.2 گیگاهرتز در دسته میانی و 6 هسته پایین‌رده A55 با فرکانس 1.8 گیگاهرتزی استفاده شده که به‌فراخور نوع کاربری، وارد عمل می‌شوند. یک تفاوت Snapdragon 765 با نسخه G به فرکانس بالاتر تک هسته قوی‌تر تعلق دارد که در SD765 برابر با 2.3 و در SD765G برابر با 2.4 گیگاهرتز است. گرافیک Adreno 620 این دو البته در ظاهر تفاوتی با هم ندارند اما مقایسه آن‌ها با Adreno 618 حاضر در Snapdragon 730 از 20 درصد بهبود در Snapdragon 765 و 38 درصد بهبود در Snapdragon 765G خبر می‌دهد.

حافظه رم دستگاه، 4، 6 و یا 8 گیگابایت است که خوشبختانه نسخه در اختیار ما و ظاهرا گوشی توزیع شده در بازار داخلی به همین میزان رم مجهز شده است. این ماجرا در مورد حافظه داخلی دستگاه نیز تکرار شده و در حالی‌که این مدل در دو نسخه 64 و یا 128 گیگابایتی ارائه می‌شود نسخه 128 گیگابایتی آن در اختیار ماست و ظاهرا تنها همین مدل نیز در بازار داخلی حضور دارد. از این میزان حافظه در اولین بوت و قبل از اعمال هرگونه تغییر روی حافظه (نصب یا آپدیت برنامه‌ها و انتقال فایل به حافظه داخلی) نزدیک 113.9 گیگابایت در اختیار کاربران قرار دارد. برای مقایسه کافی‌ست بدانید که این رقم در ردمی نوت 9S برابر با 108 گیگابایت و در گلکسی A51 تنها حوالی 107 گیگابایت است.

حافظه داخلی دستگاه از نوع پر سرعت UFS 2.1 است که این موضوع را به‌روشنی از تست AndroBench با رسیدن به سرعت خوانش ترتیبی 962MB/s می‌توان مشاهده کرد.

تست‌های پردازشی و گرافیکی

طبق روال همیشگی بار دیگر از Geekbench 4.4.2 به‌عنوان اولین تست در بررسی Moto G 5G Plus استفاده می‌کنیم جایی‌که تنها کیفیت و فرکانس هسته‌های پردازشی مورد توجه قرار می‌گیرد و سایر فاکتورهای مهم مثل گرافیک و حافظه تأثیر چندانی در نتیجه این تست ندارند. امتیازهای Moto G 5G Plus در این بنچ‌مارک در دو حالت تک و چند هسته‌ای به‌ترتیب 2,738 و 7,712 واحد است که نسبت به Redmi Note 9S با پروسسور Snapdragon 720G‌ و امتیازهای 2,600 و 7,100 واحدی برتری محسوسی را در هر دو حالت ارائه داد و جایگاه خود را به‌خوبی در سطح میانی رو به بالا حفظ می‌کند. Edge+ به‌عنوان یک گوشی پرچمدار در این تست به امتیازهای 4,200 و 12,700‌ واحدی دست می‌یابد که مقایسه آن با برادر کوچک‌تر آن تفاوت محسوسی را به نمایش می‌گذارد.

در نسخه 5.2.5 این تست در حالی امتیازهای 593 و 1,909 واحدی برای Moto G 5G Plus ثبت می‌شود که Redmi Note 9S با امتیازهای 565 و 1,794 فاصله چندانی با رقیب خود نداشته و Edge+ با امتیازهای 914 و 3,213‌ واحدی تفاوت‌های یک پرچمدار با یک میان‌رده پیشرفته را نمایان می‌سازد.

در تست کلی AnTuTu v8.4.9 با وارد شدن فاکتورهای دیگری مثل گرافیک و حافظه، شرایط Moto G 5G Plus به‌عنوان یک میان‌رده پیشرفته، بار دیگر تثبیت می‌شود و با کسب امتیاز 309,807 واحدی از Redmi Note 9S با امتیازی نزدیک به 280 هزار واحد کاملا فاصله می‌گیرد. پرچمداران بزرگ در این تست به امتیازهایی فراتر از 600 هزار واحد دست پیدا می‌کنند و گذر از امتیاز 300 هزار واحدی به معنای در اختیار داشتن یک میان‌رده پیشرفته است.

در تست Sling Shot Extreme OpenGL ES 3.1 از مجموعه 3DMark امتیاز Moto G 5G Plus در حالی به‌لطف گرافیک Adreno 620 به 3 هزار واحد می‌رسد که ردمی نوت 9S با امتیاز 2,500‌ واحدی شرایط ضعیف‌تری را ارائه می‌کند و مقایسه آن با امتیاز فراتر از 7,400 واحدی Edge+ در زمینه گرافیک نیز جایگاه متوسط رو به بالایی را برای Moto G 5G Plus به ارمغان می‌آورد.

ارتباطات

با حضور پروسسور Snapdragon 765 و مودم داخلی X52 سرعت دانلود و آپلود شبکه 5G این مدل روی کاغذ به‌ترتیب 3,700 و 1,600 مگابیت بر ثانیه اعلام شده و در شبکه 4G LTE نیز با دسترسی به سرعت دانلود و آپلود به‌ترتیب 1,200 و 210 مگابیت بر ثانیه با نمونه پر سرعت و کاملا قابل‌قبولی روبرو می‌شویم. وای‌فای ac دو باند، بلوتوث 5.1 و اتصال NFC دیگر گزینه‌های ارتباطی دستگاه را تشکیل می‌دهند و از جمع مسیریاب‌های GPS/GLONASS/Galileo، گزینه اول یعنی GPS به‌صورت دو فرکانسی (L1 و L5) بوده و دقت بالاتری را نسبت به حالت عادی ارائه می‌کند. جک هدست در این مدل فراموش نشده و پورت USB-C نیز طبیعتا در آن حضور دارد.

کلام آخر

Motorola Moto G 5G Plus اسمارت‌فونی متمایز در بین دیگر اعضای موتو جی‌ در طی سال‌های اخیر است؛ این تمایز جدا از قابلیت 5G و پروسسور توانمند Snapdragon 765، مجموعه‌ای از نکات مثبت در طراحی و عملکرد را در بر می‌گیرد که بر توان رقابت و چانه‌زنی موتورولا در مواجهه با حجم عظیمی از میان‌رده‌های خوش‌قیمت و پر امکانات بازار می‌افزاید. طراحی گوشی با وجود بدنه تمام پلاستیکی و جذب بیش از اندازه اثرات انگشت تجربه چشم‌نوازی را ارائه می‌کند و نسبت 21:9 صفحه نمایش، برجستگی اندک دوربین‌های بخش پشتی و انتقال سنسور اثر انگشت به کناره دستگاه در این تجربه مثبت نقش موثری ایفا کرده‌اند. در سوی دیگر اما باید به دو دوربین سلفی درون صفحه‌نمایش اشاره کرد ‌که در برخی از اپلیکیشن‌ها با برجا گذاشتن دو حفره سیاه بخشی از محتوای صفحه‌نمایش را از دید پنهان می‌کنند. همه دکمه‌های جانبی اعم از دکمه پاور و سنسور اثر انگشت، کلید تغییر صدا و دکمه جانبی Assistant بسیار بالاتر از دسترسی عادی قرار دارند و استفاده از آن‌ها با یک دست کار چندان آسانی به‌نظر نمی‌رسد. ضخامت و وزن این مدل نیز از بسیاری از رقبای آن بیشتر بوده و این دو مورد در دست نیز به‌خوبی حس می‌شود.

از عملکرد صفحه‌نمایش تا حدود زیادی رضایت داشتیم و 90 هرتزی بودن آن‌ نیز بر کیفیت این قسمت می‌افزاید. LCD بودن این پنل با این‌که عملا تفاوت بزرگی را برای بسیاری از کاربران ایجاد نمی‌کند اما در مقام مقایسه شرایط ضعیف‌تری را نسبت به برخی رقبای مستقیم خود باپنل‌های OLED ارائه می‌کند. استفاده نشدن از پوشش محافظ Gorilla Glass روی این پنل نیز دیگر نکته منفی قابل ذکر در این قسمت است.

از کیفیت تصاویر دوربین اصلی در روشنایی کافی و در نور روز تا حدود زیادی رضایت داشتیم اما در شب از این جزییات به میزان زیادی کاسته شده و فعال کردن حالت شب نیز با این‌که به میزان جزییات می‌افزاید اما با توجه به ثابت بودن زمان نوردهی و باز ماندن شاتر، هنوز قادر به پر کردن فاصله خود با بزرگان این رده نیست. دوربین التراواید از کیفیت پایین‌تری در مقایسه با دوربین اصلی برخوردار است و امکان عکاسی با آن در حالت شب نیز وجود ندارد. از دوربین ماکرو بیش از حد انتظار رضایت داشتیم و نه‌تنها وضوح 5 مگاپیکسلی آن نسبت به ماکروهای 2 مگاپیکسلی امکان بزرگ‌نمایی بیشتری را در اختیار ما قرار می‌دهد بلکه مجهز شدن آن به فوکوس خودکار نیز شرایط کاملا مناسبی را برای گرفتن عکس‌های از فاصله نزدیک فراهم می‌کند. کیفیت رنگ و جزییات این تصاویر البته فاصله بسیار زیادی با دوربین اصلی دارد اما به‌عنوان یک دوربین ماکرو می‌توان از آن کاملا رضایت داشت.

دوربین اصلی از لرزه‌گیر دیجیتال دست در فیلم‌برداری در هر دو وضوح 4K و 1080p با 30 و 60 فریم در ثانیه پشتیبانی می‌کند اما با فعال کردن این گزینه از کیفیت تصویر به‌میزان زیادی کاسته می‌شود؛ امری‌که شاید در آینده راه‌حلی برای آن ارائه شود. فعال بودن پیش‌فرض کدک فشرده‌سازی H.265 در فیلم‌برداری این دوربین نکته منفی دیگری‌ست که باید به‌عنوان اولین تغییر قبل از برداشت هر ویدئو، مد نظر قرار داد چرا که در غیر این‌صورت احتمال فراوانی برای پخش نشدن ویدئو در پلیرهای قدیمی‌تر وجود خواهد داشت.

دوربین‌های سلفی به‌عنوان نقطه قوت بعدی این مدل در هر دو گونه عادی و التراواید عملکرد مناسبی دارند و به‌لطف پشتیبانی از HDR سلفی‌های با کیفیتی را (به خصوص در دوربین سلفی اصلی) برداشت می‌کنند. دوربین سلفی اصلی از برداشت اسلوموشن نیز پشتیبانی می‌کند و به‌عنوان قابلیتی کم‌یاب، می‌توان در هر دو دوربین در حین برداشت ویدئو با خاموش کردن میکروفون صدا را حذف کرد.

باتری 5 هزار میلی آمپر ساعتی گوشی یکی از برتری‌های اصلی این مدل در قیاس با طیف وسیعی از رقباست که در یک استفاده متوسط رو به بالا به‌راحتی تا 2 روز پاسخگوی نیاز کاربران است. این باتری از فعال کردن ثابت گزینه 90 هرتزی صفحه‌نمایش تأثیر چندانی نمی‌گیرد و بدین‌ترتیب می‌توان با خیال راحت از رفرش 90 هرتزی پنل استفاده کرد. شارژر 20 واتی همراه گوشی سرعت نسبتا مناسبی را ارائه می‌دهد و با این‌که برای شارژ کامل باتری به 130 دقیقه زمان نیاز دارد اما پس از 30 و 60 دقیقه به‌ترتیب تا 35 و 63 درصد از ظرفیت باتری را پر می‌کند که این باتوجه به حجم بالای باتری، عملکرد مناسبی به‌نظر می‌رسد.

از بخش پردازشی دستگاه با حضور پروسسور Snapdragon 765 (و نه نسخه G آن) کاملا رضایت داشتیم و به‌خصوص در تست‌های گرافیکی شرایط ایده‌آلی در رده میانی رو به بالا دیده می‌شود. حافظه رم 8 گیگابایتی و حافظه داخلی 128 گیگابایتی از نوع پر سرعت UFS دیگر نکات مثبت Moto G 5G Plus را تشکیل می‌دهند و در بخش گزینه‌های ارتباطی نیز به‌جز اتصالات پر سرعت 4G و 5G باید از وای‌فای ac، بلوتوث 5.1، اتصال NFC و GPS دو باند سخن گفت که مجموعه نسبتا کامل و رضایت‌بخشی را تشکیل می‌دهند.

رابط کاربری دستگاه براساس اندروید خام شکل گرفته و به‌جز برخی تغییرات کوچک و بزرگ، تفاوت چندانی با تجربه گوشی‌های پیکسل گوگل ارائه نمی‌دهد. این موضوع با این‌که برای کاربران حرفه‌ای‌تر موبایل نکته مثبتی به حساب می‌آید اما برای طیف وسیع‌تری از کاربران علاقه‌مند به پوسته‌های تغییر یافته‌ای مثل رابط کاربری‌های سامسونگ یا شیائومی، بیش از اندازه ساده به‌نظر می‌رسد.